Page 285
ਜਿਸ ਕੀ ਸ੍ਰਿਸਟਿ ਸੁ ਕਰਣੈਹਾਰੁ ॥
ଜିସ କୀ ସ୍ରିମଟି ସୁ କରଣୟହାରୁ ॥
ଯେଉଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଏହି ଜଗତ ଅଟେ ସେ ନିଜେ ଏହା ସୃଷ୍ଟି କରିଛନ୍ତି
ਅਵਰ ਨ ਬੂਝਿ ਕਰਤ ਬੀਚਾਰੁ ॥
ଅବର ନ ବୁଝି କରତ ବୀଚାରୁ ॥
ଆଉ କେହି ଏହି ଜଗତକୁ ଖିଆଲ ରଖୁଛି ବୋଲି ଭାବିବ ନାହିଁ।
ਕਰਤੇ ਕੀ ਮਿਤਿ ਨ ਜਾਨੈ ਕੀਆ ॥
କରତେ କୀ ମିତି ନ ଜାନୟ କୀଆ ॥
କର୍ତ୍ତାର (ପ୍ରତିଭାର) ଅନ୍ଦାଜ ତାହାର ଜାତ ହୋଇଥିବା ଜୀବ କରିପାରିବ ନାହିଁ।
ਨਾਨਕ ਜੋ ਤਿਸੁ ਭਾਵੈ ਸੋ ਵਰਤੀਆ ॥੭॥
ନାନକ ଜୋ ତିସୁ ଭାବୈ ସୋ ବରତୀୟା ॥8॥
ହେ ନାନକ! ସେ ହିଁ କିଛି ହୋଇଥାଏ ଯାହା ସେହି ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରିପାରେ। ॥7॥
ਬਿਸਮਨ ਬਿਸਮ ਭਏ ਬਿਸਮਾਦ ॥
ବିସମନ ବିଷମ ଭଏ ବିସମାଦ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଅଦ୍ଭୁତ (ମହିମା ଦେଖି) ସେ ବଡ ଚକିତ ଓ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୁଅନ୍ତି।
ਜਿਨਿ ਬੂਝਿਆ ਤਿਸੁ ਆਇਆ ਸ੍ਵਾਦ ॥
ଜିନି ବୁଝିଆ ତିସୁ ଆଇଆ ସ୍ଵାଦ ॥
ଯେଉଁ ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ (ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଗୁଣକୁ ) ବୁଝିଛନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କୁ ଆନନ୍ଦ ଆସିଛି
ਪ੍ਰਭ ਕੈ ਰੰਗਿ ਰਾਚਿ ਜਨ ਰਹੇ ॥
ପ୍ରଭ କୈ ରଙ୍ଗୀ ରଚି ଜନ ରହେ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସେବକ ତାହାଙ୍କ ପ୍ରେମରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ।
ਗੁਰ ਕੈ ਬਚਨਿ ਪਦਾਰਥ ਲਹੇ ॥
ଗୁର କୈ ବଚନି ପଦାରଥ ଲହେ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶର ମାଧ୍ୟମରେ (ନାମ) ପଦାର୍ଥ ହାସଲ କରନ୍ତି।
ਓਇ ਦਾਤੇ ਦੁਖ ਕਾਟਨਹਾਰ ॥
ଓଇ ଦାତେ ଦୁଖ କାଟନହାର ॥
ସେ ଦାନୀ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ଦୁଃଖ ଦୂର କରିଥାନ୍ତି।
ਜਾ ਕੈ ਸੰਗਿ ਤਰੈ ਸੰਸਾਰ ॥
ଜା କୈ ସଙ୍ଗୀ ତରୟ ସଂସାର ॥
ତାହାଙ୍କ ସଙ୍ଗତିରେ ସଂସାରର କଲ୍ୟାଣ ହୋଇଥାଏ।
ਜਨ ਕਾ ਸੇਵਕੁ ਸੋ ਵਡਭਾਗੀ ॥
ଜନ କା ସେବକୁ ସୋ ବଡଭାଗୀ ॥
ଏପରି ସେବକଙ୍କ ସେବକ ଯେଉଁ ଜୀବ ହୁଏ ସେ ବଡ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ହୋଇଥାଏ,
ਜਨ ਕੈ ਸੰਗਿ ਏਕ ਲਿਵ ਲਾਗੀ ॥
ଜନ କୈ ସଙ୍ଗୀ ଏକ ଲିବ ଲାଗୀ ॥
ତାଙ୍କରି ସଙ୍ଗତିରେ ଯୋଡି ହେବା ଦ୍ଵାରା ଈଶ୍ବରଙ୍କ ସହିତ ଧ୍ୟାନ ଯୋଡି ହୁଏ।
ਗੁਨ ਗੋਬਿਦ ਕੀਰਤਨੁ ਜਨੁ ਗਾਵੈ ॥
ଗୁନ ଗୋବିନ୍ଦ କିରତନୁ ଜନୁ ଗାବୈ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ) ସେବକ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଗୁଣ ଗାନ କରେ, ଆଉ ମହିମା କରେ।
ਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਨਾਨਕ ਫਲੁ ਪਾਵੈ ॥੮॥੧੬॥
ଗୁର ପ୍ରସାଦି ନାନକ ଫଲୁ ପାବୟ ॥8॥16॥
ହେ ନାନକ! ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ସେ (ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ରୂପୀ) ଫଳ ପାଇଯାଏ। ॥8॥16॥
ਸਲੋਕੁ ॥
ସଲୋକୁ ॥
ଶ୍ଳୋକ॥
ਆਦਿ ਸਚੁ ਜੁਗਾਦਿ ਸਚੁ ॥
ଆଦି ସଚୁ ଯୁଗାଦି ସଚୁ ॥
ପ୍ରଭୁ ଆରମ୍ଭରୁ ହିଁ ଅସ୍ତିତ୍ଵରେ ଅଛନ୍ତି, ଯୁଗର ଆରମ୍ଭରୁ ବିଦ୍ୟମାନ ଅଛନ୍ତି।
ਹੈ ਭਿ ਸਚੁ ਨਾਨਕ ਹੋਸੀ ਭਿ ਸਚੁ ॥੧॥
ହୈ ଭି ସଚୁ ନାନକ ହୋସି ଭି ସଚୁ ॥1॥
ଏହି ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ବିଦ୍ୟମାନ ଅଛନ୍ତି, ହେ ନାନକ! ଆଗକୁ ମଧ୍ୟ ସଦା ରହିବେ। ॥1॥
ਅਸਟਪਦੀ ॥
ଅସଟପଦୀ ॥
ଅଷ୍ଟପଦୀ॥
ਚਰਨ ਸਤਿ ਸਤਿ ਪਰਸਨਹਾਰ ॥
ଚରନ ସତୀ ସତୀ ପରସନହାର ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଚରଣ ସଦା ସତ୍ୟ ଅଟେ, ଚରଣକୁ ଛୁଇଁବାବାଲା ସେବକ ମଧ୍ୟ ସଦା ସତ୍ୟ ହୋଇଯାଏ।
ਪੂਜਾ ਸਤਿ ਸਤਿ ਸੇਵਦਾਰ ॥
ପୂଜା ସତୀ ସତୀ ସେବଦାର ॥
ତାହାଙ୍କ ପୂଜା ସତ୍ୟ ଅଟେ ଏବଂ ପୂଜା କରିବା ବାଲା ମଧ୍ୟ ସତ୍ୟ ଅଟେ।
ਦਰਸਨੁ ਸਤਿ ਸਤਿ ਪੇਖਨਹਾਰ ॥
ଦରସନୁ ସତୀ ସତୀ ପେଖନାହାର ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦର୍ଶନ ସତ୍ କର୍ମ ଅଟେ, ଦର୍ଶନ କରିବାବାଲା ମଧ୍ୟ ସତ୍ୟ ଅଟେ।
ਨਾਮੁ ਸਤਿ ਸਤਿ ਧਿਆਵਨਹਾਰ ॥
ନାମୁ ସତୀ ସତୀ ଧିଆବନହାର ॥
ତାହାଙ୍କ ନାମ ସତ୍ୟ ଅଟେ ଆଉ ସେ ମଧ୍ୟ ସତ୍ୟ ଅଟେ ଯିଏ ତାହାଙ୍କୁ ଧ୍ୟାନ କରିଥାଏ।
ਆਪਿ ਸਤਿ ਸਤਿ ਸਭ ਧਾਰੀ ॥
ଆପୀ ସତୀ ସତୀ ସଭ ଧାରୀ ॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ସତ୍ୟ ଅଟେ, ସତ୍ୟ ଅଟେ ସେହି ପ୍ରତ୍ୟେକ ବସ୍ତୁ ଯାହାକୁ ସିଏ ସାହାରା ଦେଇଛନ୍ତି।
ਆਪੇ ਗੁਣ ਆਪੇ ਗੁਣਕਾਰੀ ॥
ଆପେ ଗୁଣ ଆପେ ଗୁଣକାରୀ ॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଗୁଣ ଅଟେ ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଗୁଣକାରୀ ଅଟନ୍ତି।
ਸਬਦੁ ਸਤਿ ਸਤਿ ਪ੍ਰਭੁ ਬਕਤਾ ॥
ଶବଦୂ ସତୀ ସତୀ ପ୍ରଭୁ ବକତା ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ବାଣୀ ସତ୍ୟ ଅଟେ ଆଉ ସେ ସତ୍ୟ ବକ୍ତା ଅଟନ୍ତି।
ਸੁਰਤਿ ਸਤਿ ਸਤਿ ਜਸੁ ਸੁਨਤਾ ॥
ସୁରତି ସତୀ ସତୀ ଜସୁ ସୁନତା ॥
ସେହି କାନ ସତ୍ୟ ଅଟେ ଯିଏ ସଦପୁରୁଷଙ୍କ ଯଶୋଗାନ ଶୁଣୁଥାଏ।
ਬੁਝਨਹਾਰ ਕਉ ਸਤਿ ਸਭ ਹੋਇ ॥
ବୁଝନହାର କଉ ସତୀ ସଭ ହୋଇ ॥
ଯେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ବୁଝିଥାଏ, ତାହା ପାଇଁ ସବୁ ସତ୍ୟ ଅଟେ।
ਨਾਨਕ ਸਤਿ ਸਤਿ ਪ੍ਰਭੁ ਸੋਇ ॥੧॥
ନାନକ ସତୀ ସତୀ ପ୍ରଭୁ ସୋଇ ॥1॥
ହେ ନାନକ! ସେହି ପ୍ରଭୁ ସଦା ସର୍ବଦା ସତ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ॥1॥
ਸਤਿ ਸਰੂਪੁ ਰਿਦੈ ਜਿਨਿ ਮਾਨਿਆ ॥
ସତୀ ସରୂପ ରିଦ୍ରୟ ଜିନି ମାନିଆ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ନିଜ ହୃଦୟରେ ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ପରମାତ୍ମା ଉପରେ ଆସ୍ଥା ରଖିଥାଏ,
ਕਰਨ ਕਰਾਵਨ ਤਿਨਿ ਮੂਲੁ ਪਛਾਨਿਆ ॥
କରନ କରାବନ ତିନି ମୁଲୁ ପଛାନିଆ ॥
ସେ ସବୁ କିଛି କରିବାବାଲା ଆଉ (ଜୀବଙ୍କ ଦ୍ଵାରା) କରାଇବାବାଲା ( ଜଗତର) ମୂଳକୁ ଚିହ୍ନି ଥାଏ।
ਜਾ ਕੈ ਰਿਦੈ ਬਿਸ੍ਵਾਸੁ ਪ੍ਰਭ ਆਇਆ ॥
ଜା କୈ ରିଦ୍ରୟ ବିଶ୍ଵାସୁ ପ୍ରଭ ଆଇଆ ॥
ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟର ହୃଦୟରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ (ଗୁଣ)ର ବିଶ୍ଵାସ ବାନ୍ଧି ହୋଇଯାଇଛି
ਤਤੁ ਗਿਆਨੁ ਤਿਸੁ ਮਨਿ ਪ੍ਰਗਟਾਇਆ ॥
ତତୁ ଗିଆନୁ ତିସୁ ମନି ପ୍ରଗଟାଇଆ ॥
ତାହାର ମନରେ ସଚ୍ଚା ଜ୍ଞାନ ପ୍ରକଟ ହୋଇଯାଇଛି।
ਭੈ ਤੇ ਨਿਰਭਉ ਹੋਇ ਬਸਾਨਾ ॥
ଭୈ ତେ ନିରଧଉ ହୋଇ ବସାନା ॥
ଭୟ ତ୍ୟାଗ କରି ସେ ନିର୍ଭୀକ ହୋଇ ବସିଥାଏ
ਜਿਸ ਤੇ ਉਪਜਿਆ ਤਿਸੁ ਮਾਹਿ ਸਮਾਨਾ ॥
ଜିସ ତେ ଉପଜିଆ ତିସୁ ମାହି ସମାନା ॥
ସେ ସଦା ସେହି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଠାରେ ଲୀନ ହୁଅନ୍ତି ଯାହାଙ୍କ ଠାରୁ ସେ ଜନ୍ମ ହୋଇଥିଲେ।
ਬਸਤੁ ਮਾਹਿ ਲੇ ਬਸਤੁ ਗਡਾਈ ॥
ବସତୁ ମାହି ଲେ ବସତୁ ଗଡାଇ ॥ ତା କଉ ଭିନ ନ କହନା ଯାଇ ॥
(ଯେପରି) ଏକ ଚିଜ ନେଇ (ସେହି ପ୍ରକାରର) ଚିଜରେ ମିଶାଇଦିଆଯାଏ (ତାହାହେଲେ ଦୁହିଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ କୌଣସି ପ୍ରଭେଦ ରହେ ନାହିଁ,
ਤਾ ਕਉ ਭਿੰਨ ਨ ਕਹਨਾ ਜਾਈ ॥
ବୁଝୟ ବୁଝନହାରୁ ବିବେକ ॥
ସେହିପରି ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ପ୍ରଭୁ ଚରଣରେ ଲୀନ ହୁଏ) ତାହାକୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଠାରୁ ଅଲଗା କୁହାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ।
ਬੂਝੈ ਬੂਝਨਹਾਰੁ ਬਿਬੇਕ ॥
ନାରାଇନ ମିଲେ ନାନକ ଏକ ॥2॥
ଏହି ବିଚାରକୁ ବିଚାରକରିବାବାଲା (କୌଣସି ବିରଳ) ବୁଝେ
ਨਾਰਾਇਨ ਮਿਲੇ ਨਾਨਕ ਏਕ ॥੨॥
ଠାକୁର କା ସେବକୁ ଆଗିଆକାରୀ ॥
ହେ ନାନକ! ଯେଉଁ ଜୀବ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ସାକ୍ଷାତ କରିଛି ସେ ତାଙ୍କ ସହିତ ଏକ-ରୂପ ହୋଇଯାଇଛି। ॥2॥
ਠਾਕੁਰ ਕਾ ਸੇਵਕੁ ਆਗਿਆਕਾਰੀ ॥
ଠାକୁର କା ସେବକୁ ସଦା ପୂଜାରୀ ॥
ଭଗବାନଙ୍କ ସେବକ ତାହାଙ୍କ ଆଜ୍ଞାକାରୀ ହୋଇଥାଏ।
ਠਾਕੁਰ ਕਾ ਸੇਵਕੁ ਸਦਾ ਪੂਜਾਰੀ ॥
ଠାକୁର କେ ସେବକ କୈ ମନି ପରତିତି ॥
ଆଉ ଭଗବାନଙ୍କ ସେବକ ସର୍ବଦା ତାଙ୍କରି ପୂଜା କରେ।
ਠਾਕੁਰ ਕੇ ਸੇਵਕ ਕੈ ਮਨਿ ਪਰਤੀਤਿ ॥
ଠାକୁର କେ ସେବକ କୀ ନିରମଲ ରୀତି ॥
ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ସେବକଙ୍କ ମନରେ ଆସ୍ଥା ହୋଇଥାଏ।
ਠਾਕੁਰ ਕੇ ਸੇਵਕ ਕੀ ਨਿਰਮਲ ਰੀਤਿ ॥
ଠାକୁର କଉ ସେବକୁ ଜାନୟ ସଙ୍ଗୀ ॥
ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ସେବକଙ୍କ ଜୀବନ ଆଚରଣ ପବିତ୍ର ହୋଇଥାଏ।
ਠਾਕੁਰ ਕਉ ਸੇਵਕੁ ਜਾਨੈ ਸੰਗਿ ॥
ପ୍ରଭ କା ସେବକୁ ନାମ କୈ ରଙ୍ଗୀ ॥
ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ସେବକଙ୍କ ଜାଣିଥାଏ ଯେ ତାହାଙ୍କ ସ୍ଵାମୀ ସର୍ବଦା ତାହାଙ୍କ ସାଥିରେ ଅଛନ୍ତି।
ਪ੍ਰਭ ਕਾ ਸੇਵਕੁ ਨਾਮ ਕੈ ਰੰਗਿ ॥
ସେବକ କଉ ପ୍ରଭ ପାଳନହାରୁ ॥
ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ସେବକଙ୍କ ତାହାଙ୍କ ନାମର ପ୍ରୀତିରେ ବାସ କରିଥାନ୍ତି।
ਸੇਵਕ ਕਉ ਪ੍ਰਭ ਪਾਲਨਹਾਰਾ ॥
ସେବକ କୀ ରାଖୟ ନିରଙ୍କାରା ॥
ନିଜ ସେବକର ପ୍ରଭୁ ପାଳନ କର୍ତ୍ତା ଅଟନ୍ତି।
ਸੇਵਕ ਕੀ ਰਾਖੈ ਨਿਰੰਕਾਰਾ ॥
ସୋ ସେବକୁ ଯୀଶୁ ଦଇଆ ପ୍ରଭୁ ଧାରୟ ॥
ନିରଙ୍କାର ପ୍ରଭୁ ନିଜ ସେବକର ପ୍ରତିଷ୍ଠା ରଖିଥାନ୍ତି।
ਸੋ ਸੇਵਕੁ ਜਿਸੁ ਦਇਆ ਪ੍ਰਭੁ ਧਾਰੈ ॥
ନାନକ ସୋ ସେବକୁ ଶାସୀ ଶାସୀ ସମାରୟ ॥3॥
ସେ ହି ସେବକ ଅଟେ, ଯାହା ଉପରେ ପ୍ରଭୁ ଦୟା କରିଥାନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਸੋ ਸੇਵਕੁ ਸਾਸਿ ਸਾਸਿ ਸਮਾਰੈ ॥੩॥
ଅପୁନେ ଜନ କା ପରଦା ଢାକୟ ॥
ହେ ନାନକ! ସେହି ସେବକ ପ୍ରତି ଶ୍ଵାସରେ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ସ୍ମରଣ କରିଥାଏ ॥3॥
ਅਪੁਨੇ ਜਨ ਕਾ ਪਰਦਾ ਢਾਕੈ ॥
ଅପନେ ସେବକ କୀ ସରପର ରାଖୟ ॥
ପରମାତ୍ମା ନିଜ ସେବକର ପଦ ରଖିଥାନ୍ତି।
ਅਪਨੇ ਸੇਵਕ ਕੀ ਸਰਪਰ ਰਾਖੈ ॥
ଅପନେ ଦାସ କଉ ଦେଇ ବଡାଇ ॥
ସେ ନିଜ ସେବକର ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ରଖିଥାନ୍ତି।
ਅਪਨੇ ਦਾਸ ਕਉ ਦੇਇ ਵਡਾਈ ॥
ଅପନେ ସେବକ କଉ ନାମୁ ଜପାଇ ॥
ପ୍ରଭୁ ନିଜ ସେବକର ମାନ-ସମ୍ମାନ ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି।
ਅਪਨੇ ਸੇਵਕ ਕਉ ਨਾਮੁ ਜਪਾਈ ॥
ଅପନେ ସେବକ କୀ ଆପୀ ପତି ରାଖୟ ॥
ନିଜ ସେବକ ଦ୍ଵାରା ସେ ନି ନାମକୁ ଜପ କରିଥାନ୍ତି।
ਅਪਨੇ ਸੇਵਕ ਕੀ ਆਪਿ ਪਤਿ ਰਾਖੈ ॥
ତା କୀ ଗତି ମିତି କୋଇ ନ ଲାଖଇ ॥
ନିଜ ସେବକର ଲଜ୍ଜା ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ରଖିଥାନ୍ତି।
ਤਾ ਕੀ ਗਤਿ ਮਿਤਿ ਕੋਇ ਨ ਲਾਖੈ ॥
ପ୍ରଭ କେ ସେବକ କଉ କୋ ନ ପହୂଚଇ ॥
ତାହାଙ୍କ ଗତି ଓ ଅନୁମାନକୁ କେହି ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ
ਪ੍ਰਭ ਕੇ ਸੇਵਕ ਕਉ ਕੋ ਨ ਪਹੂਚੈ ॥
ପ୍ରଭ କେ ସେବକ ଉଚ ଉଚେ ॥
କେହି ମଧ୍ୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସେବକର ସମକକ୍ଷ ନୁହେଁ।
ਪ੍ਰਭ ਕੇ ਸੇਵਕ ਊਚ ਤੇ ਊਚੇ ॥
ଜୋ ପ୍ରଭି ଅପନୀ ସେବା ଲାଇଆ ॥
ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ସେବକ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଅଟେ।
ਜੋ ਪ੍ਰਭਿ ਅਪਨੀ ਸੇਵਾ ਲਾਇਆ ॥
ନାନକ ସୋ ସେବକୁ ଦହ ଦିଶି ପ୍ରଗଟାଇଆ ॥4॥
ପ୍ରଭୁ ଯାହାକୁ ନିଜ ସେବାରେ ଲଗାଇଥାନ୍ତି,
ਨਾਨਕ ਸੋ ਸੇਵਕੁ ਦਹ ਦਿਸਿ ਪ੍ਰਗਟਾਇਆ ॥੪॥
ନିକି କିରି ମହି କଲ ରାଖୟ ॥
ହେ ନାନକ! ସେହି ସେବକ ଦଶ ଦିଗରେ ଲୋକପ୍ରିୟ ହୋଇଯାଏ। ॥4॥
ਨੀਕੀ ਕੀਰੀ ਮਹਿ ਕਲ ਰਾਖੈ ॥
ଭସମ କରୟ ଲସକର କୋଟି ଲାଖୟ ॥
ଯଦି ପ୍ରଭୁ ଛୋଟ ପିମ୍ପୁଡିରେ ଶକ୍ତି ଭରି ଦିଅନ୍ତି, ତାହାହେଲେ
ਭਸਮ ਕਰੈ ਲਸਕਰ ਕੋਟਿ ਲਾਖੈ ॥
ଜିସ କା ସାସୁ ନ କାଢନ ଆପୀ ॥
ସେ କୋଟି କୋଟି ସେନାକୁ ଭସ୍ମ ବନାଇଦେଇ ପାରେ।
ਜਿਸ ਕਾ ਸਾਸੁ ਨ ਕਾਢਤ ਆਪਿ ॥
ଯେଉଁ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ଶ୍ଵାସ ପରମେଶ୍ଵର ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ବାହାର କରାନ୍ତି,