Page 287
ਅਪਨੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਜਿਸੁ ਆਪਿ ਕਰੇਇ ॥
ଅପନୀ କ୍ରିପା ଯୀଶୁ ଆପୀ କରେଇ ॥
ହେ ନାନକ! ଯାହା ଉପରେ ଗୁରୁଜୀ ସ୍ଵୟଂ କୃପା କରିଥାନ୍ତି,
ਨਾਨਕ ਸੋ ਸੇਵਕੁ ਗੁਰ ਕੀ ਮਤਿ ਲੇਇ ॥੨॥
ନାନକ ସୋ ସେବକୁ ଗୁର କୀ ମତି ଲେଇ ॥2॥
ସେହି ସେବକ ଗୁରୁଙ୍କ ଶିକ୍ଷା ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ ॥2॥
ਬੀਸ ਬਿਸਵੇ ਗੁਰ ਕਾ ਮਨੁ ਮਾਨੈ ॥
ବିସ ବିସବେ ଗୁର କା ମନୁ ମାନୟ ॥
ସେବକ ନିଜ ଗୁରୁଙ୍କ ମନ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ଜିତି ନେଇଥାଏ,
ਸੋ ਸੇਵਕੁ ਪਰਮੇਸੁਰ ਕੀ ਗਤਿ ਜਾਨੈ ॥
ସୋ ସେବକୁ ପରମେସୁର କୀ ଗତି ଯାନୟ ॥
ସେ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ଗତିକୁ ଜାଣିଥାଏ।
ਸੋ ਸਤਿਗੁਰੁ ਜਿਸੁ ਰਿਦੈ ਹਰਿ ਨਾਉ ॥
ସୋ ସତିଗୁରୁ ଯୀଶୁ ରିଦୈ ହରି ନାଉ ॥
ସଦଗୁର ସେ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କ ହୃଦୟରେ ହରିଙ୍କ ନାମ ଥାଏ।
ਅਨਿਕ ਬਾਰ ਗੁਰ ਕਉ ਬਲਿ ਜਾਉ ॥
ଅନିକ ବାର ଗୁର କଉ ବଲି ଯାଉ ॥
ମୁଁ ଅନେକ ଥର ନିଜ ଗୁରୁଙ୍କ ପ୍ରତି ସମର୍ପିତ ଅଟେ।
ਸਰਬ ਨਿਧਾਨ ਜੀਅ ਕਾ ਦਾਤਾ ॥
ସରବ ନିଧାନ ଜିଅ କା ଦାତା ॥
ଗୁରଜି ପ୍ରତ୍ୟେକ ପଦାର୍ଥର ଖଜଣା ଏବଂ ଜୀବନ ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି।
ਆਠ ਪਹਰ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮ ਰੰਗਿ ਰਾਤਾ ॥
ଆଠ ପହର ପାରବ୍ରହମ ରଙ୍ଗୀ ରାତା ॥
ସେ ଆଠ ପହର ହିଁ ପରଂବ୍ରହ୍ମଙ୍କ ରଙ୍ଗରେ ମଗ୍ନ ରହିଥାନ୍ତି।
ਬ੍ਰਹਮ ਮਹਿ ਜਨੁ ਜਨ ਮਹਿ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮੁ ॥
ବ୍ରହମ ମହୀ ଜନୁ ଜନ ମହୀ ପାରବ୍ରହମୁ ॥
ଭକ୍ତ ବ୍ରହ୍ମ ଏବଂ ପରଂବ୍ରହ୍ମ ଭକ୍ତ ଠାରେ ବାସ କରିଥାନ୍ତି।
ਏਕਹਿ ਆਪਿ ਨਹੀ ਕਛੁ ਭਰਮੁ ॥
ଏକହି ଆପୀ ନହି କଛୁ ଭରମୁ ॥
ପ୍ରଭୁ କେବଳ ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଏଥିରେ କିଛି ସନ୍ଦେହ ନାହିଁ।
ਸਹਸ ਸਿਆਨਪ ਲਇਆ ਨ ਜਾਈਐ ॥
ଶହସ ସିଆନପ ଲଇଆ ନ ଯାଇଏ ॥
ହେ ନାନକ! ହଜାରେ ଚତୁରତା ଦ୍ଵାରା ଗୁରୁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ,
ਨਾਨਕ ਐਸਾ ਗੁਰੁ ਬਡਭਾਗੀ ਪਾਈਐ ॥੩॥
ନାନକ ଏସା ଗୁରୁ ବଡଭାଗୀ ପାଇଏ ॥3॥
ଏପରି ଗୁରୁ ବଡ ଭାଗ୍ୟରେ ହିଁ ମିଳିଥାନ୍ତି ॥3॥
ਸਫਲ ਦਰਸਨੁ ਪੇਖਤ ਪੁਨੀਤ ॥
ସଫଲ ଦରସନୁ ପେଖତ ପୁନୀତ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ଦର୍ଶନ (ସବୁ ) ଫଳ ଦେବାବାଲା ଅଟେ, ଦର୍ଶନ କରିଲେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଏ, ଗୁରୁଙ୍କ ଚରଣ ଛୁଇଁଲେ ଉଚ୍ଚ ଅବସ୍ଥା ଆଉ ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଏ
ਪਰਸਤ ਚਰਨ ਗਤਿ ਨਿਰਮਲ ਰੀਤਿ ॥
ପରସତ ଚରନ ଗତି ନିରମଲ ରୀତି ॥
ତାହାଙ୍କ ଚରଣ ସ୍ପର୍ଶ କରିଲେ ମନୁଷ୍ୟର ଅବସ୍ଥା ଏବଂ ଜୀବନ ଆଚରଣ ନିର୍ମଳ ହୋଇଯାଏ।
ਭੇਟਤ ਸੰਗਿ ਰਾਮ ਗੁਨ ਰਵੇ ॥
ଭେଟତ ସଙ୍ଗୀ ରାମ ଗୁନ ରବେ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ସଙ୍ଗତିରେ ରହିଲେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଗୁଣସ୍ତୁତି କରିଥାଏ
ਪਾਰਬ੍ਰਹਮ ਕੀ ਦਰਗਹ ਗਵੇ ॥
ପାରବ୍ରହମ କୀ ଦରଗହ ଗବେ ॥
ଆଉ ପରଂବ୍ରହ୍ମଙ୍କ ଦରବାରରେ ପହଞ୍ଚିଯାଏ
ਸੁਨਿ ਕਰਿ ਬਚਨ ਕਰਨ ਆਘਾਨੇ ॥
ସୂନୀ କରି ବଚନ କରନ ଆଘାନେ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ବଚନ ଶୁଣି କାନ ତୃପ୍ତ ହୋଇଯାଏ ତଥା
ਮਨਿ ਸੰਤੋਖੁ ਆਤਮ ਪਤੀਆਨੇ ॥
ମନି ସନ୍ତୋଖୁ ଆତମ ପତୀଆନେ ॥
ମନରେ ସନ୍ତୋଷ ଆସିଯାଏ ଆଉ ଆତ୍ମା ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଯାଏ।
ਪੂਰਾ ਗੁਰੁ ਅਖ੍ਯ੍ਯਓ ਜਾ ਕਾ ਮੰਤ੍ਰ ॥
ରା ଗୁରୁ ଅଖ୍ୟଓ ଜା କା ମତ୍ର ॥
ସଦଗୁରୁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ପୁରୁଷ ଅଟେ, ତାହାଙ୍କ ଉପଦେଶ ମଧ୍ୟ ସବୁ ଦିନ ପାଇଁ ଅଟଳ ଅଟେ
ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਦ੍ਰਿਸਟਿ ਪੇਖੈ ਹੋਇ ਸੰਤ ॥
ଅମ୍ରିତ ଦ୍ରିସଟି ପେଖଇ ହୋଇ ସନ୍ତ ॥
ଯାହାକୁ ଅମର କରୁଥିବା ନଜରରେ ଦେଖନ୍ତି ସେ ସନ୍ଥ ହୋଇଯାଏ।
ਗੁਣ ਬਿਅੰਤ ਕੀਮਤਿ ਨਹੀ ਪਾਇ ॥
ଗୁଣ ବିଅନ୍ତ କୀମତି ନହି ପାଇ ॥
ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଗୁଣ ଅନନ୍ତ ଅଟେ, ମୂଲ୍ୟ ଆକଳନ ହୋଇପାରେ ନାହିଁ।
ਨਾਨਕ ਜਿਸੁ ਭਾਵੈ ਤਿਸੁ ਲਏ ਮਿਲਾਇ ॥੪॥
ନାନକ ଯୀଶୁ ଭାବୈ ତିସୁ ଲଏ ମିଲାଇ ॥4॥
ହେ ନାନକ! ଯେଉଁ ଜୀବ (ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ) ଭଲ ଲାଗେ, ତାହାକୁ ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଳାନ୍ତି।॥4॥
ਜਿਹਬਾ ਏਕ ਉਸਤਤਿ ਅਨੇਕ ॥
ଜିହବା ଏକ ଅସତତି ଅନେକ ॥
ଜିହ୍ଵା ଏକ ଅଟେ, ପରନ୍ତୁ, ଈଶ୍ବରଙ୍କ ଗୁଣ ଅନନ୍ତ ଅଟେ।
ਸਤਿ ਪੁਰਖ ਪੂਰਨ ਬਿਬੇਕ ॥
ସତୀ ପୁରଖ ପୁରନ ବିବେକ ॥
ସେହି ସଦପୁରୁଷ ପୂର୍ଣ୍ଣ ବିବେକବାଲା ଅଟନ୍ତି।
ਕਾਹੂ ਬੋਲ ਨ ਪਹੁਚਤ ਪ੍ਰਾਨੀ ॥
କାହୁ ବୋଲ ନ ପହୁଚତ ପ୍ରାନୀ ॥
ମନୁଷ୍ୟ କାହାର କଥା ଦ୍ଵାରା (ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଗୁଣ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ)ପହଞ୍ଚି ପାରେ ନାହିଁ,
ਅਗਮ ਅਗੋਚਰ ਪ੍ਰਭ ਨਿਰਬਾਨੀ ॥
ଅଗମ ଅଗୋଚର ପ୍ରଭ ନିରବାନୀ ॥
ପ୍ରଭୁ ଅଗମ୍ୟ , ଅଗୋଚର ଏବଂ ପବିତ୍ର ଅଟନ୍ତି।
ਨਿਰਾਹਾਰ ਨਿਰਵੈਰ ਸੁਖਦਾਈ ॥
ନିରାହାର ନିରବୈର ସୁଖଦାଇ ॥
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଭୋଜନର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ, ସେ ଶତ୍ରୁ ରହିତ ଏବଂ ସୁଖ ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି।
ਤਾ ਕੀ ਕੀਮਤਿ ਕਿਨੈ ਨ ਪਾਈ ॥
ତା କୀ କିମତି କିନୟ ନ ପାଇ ॥
କୌଣସି ଜୀବ ଏହାର (ଗୁଣର) ମୂଲ୍ୟ ପାଇପାରେ ନାହିଁ।
ਅਨਿਕ ਭਗਤ ਬੰਦਨ ਨਿਤ ਕਰਹਿ ॥
ଅନିକ ଭଗତ ବନ୍ଦନ ନିତ କରହି ॥
ଅନେକ ଭକ୍ତ ସଦା (ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ) ବନ୍ଦନା କରନ୍ତି
ਚਰਨ ਕਮਲ ਹਿਰਦੈ ਸਿਮਰਹਿ ॥
ଚରନ କମଲ ହିରଦୈ ସୀମରହି ॥
ଆଉ ତାହାଙ୍କ ପଦ୍ମ ସମାନ ଚରଣକୁ ନିଜ ହୃଦୟରେ ସ୍ମରଣ କରନ୍ତି।
ਸਦ ਬਲਿਹਾਰੀ ਸਤਿਗੁਰ ਅਪਨੇ ॥
ସଦ ବଲିହାରି ସତିଗୁର ଅପନେ ॥
ହେ ନାନକ! ମୁଁ ନିଜେ ସେହି ଗୁରୁଙ୍କ ନିକଟରେ ସଦା ସମର୍ପିତ ଅଟେ,
ਨਾਨਕ ਜਿਸੁ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਐਸਾ ਪ੍ਰਭੁ ਜਪਨੇ ॥੫॥
ନାନକ ଯୀଶୁ ପ୍ରସାଦି ଐସା ପ୍ରଭୁ ଜପନେ ॥5॥
ଯେଉଁ ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ଏପରି ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଜପ କରିପାରେ ॥5॥
ਇਹੁ ਹਰਿ ਰਸੁ ਪਾਵੈ ਜਨੁ ਕੋਇ ॥
ଇହୂ ହରି ରସୁ ପାବୈ ଜନୁ କୋଇ ॥
ଏହି ହରି ରସ କୌଣସି ବିରଳ ପୁରୁଷ ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ।
ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪੀਵੈ ਅਮਰੁ ਸੋ ਹੋਇ ॥
ଅମ୍ରିତୁ ପିବୈ ଅମରୁ ସୋ ହୋଇ ॥
ଯିଏ ଏହି ଅମୃତକୁ ପାନ କରିଥାଏ, ସେ ଅମର ହୋଇଯାଏ।
ਉਸੁ ਪੁਰਖ ਕਾ ਨਾਹੀ ਕਦੇ ਬਿਨਾਸ ॥
ଉସୁ ପୁରଖ କା ନାହି କଦେ ବିନାଶ ॥
ସେହି ପୁରୁଷର କେବେ ନାଶ ହୁଏନାହିଁ,
ਜਾ ਕੈ ਮਨਿ ਪ੍ਰਗਟੇ ਗੁਨਤਾਸ ॥
ଜା କୈ ମନି ପ୍ରଗଟେ ଗୁନତାସ ॥
ଯାହାର ହୃଦୟରେ ଗୁଣର ଭଣ୍ଡାର ପ୍ରକଟ ହୋଇଥାଏ।
ਆਠ ਪਹਰ ਹਰਿ ਕਾ ਨਾਮੁ ਲੇਇ ॥
ଆଠ ପହର ହରି କା ନାମୁ ଲେଇ ॥
ଆଠ ପହର ହିଁ ସେ ହରିଙ୍କ ନାମ ନେଇଥାଏ ଆଉ
ਸਚੁ ਉਪਦੇਸੁ ਸੇਵਕ ਕਉ ਦੇਇ ॥
ସଚୁ ଉପଦେଶୁ ସେବକ କଉ ଦେଇ ॥
ନିଜ ସେବକକୁ ସଚ୍ଚା ଉପଦେଶ ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି।
ਮੋਹ ਮਾਇਆ ਕੈ ਸੰਗਿ ਨ ਲੇਪੁ ॥
ମୋହ ମାଇଆ କୈ ସଙ୍ଗୀ ନ ଲେପୁ ॥
ମାୟାର ମୋହରେ ସେ କେବେ ପଡେ ନାହିଁ
ਮਨ ਮਹਿ ਰਾਖੈ ਹਰਿ ਹਰਿ ਏਕੁ ॥
ମନ ମହି ରାଖୈ ହରି ହରି ଏକୁ ॥
ସେ ସଦା ନିଜ ମନରେ ଏକ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ସ୍ଥାପନ କରେ।
ਅੰਧਕਾਰ ਦੀਪਕ ਪਰਗਾਸੇ ॥
ଅନ୍ଧକାର ଦୀପକ ପରଗାସେ ॥
ନାମ-ରୂପୀ ଦୀପ ଦ୍ଵାରା ଅଜ୍ଞାନତାର ଅନ୍ଧାର ଦୂର ହୋଇ ପ୍ରକାଶ ହୋଇଯାଏ
ਨਾਨਕ ਭਰਮ ਮੋਹ ਦੁਖ ਤਹ ਤੇ ਨਾਸੇ ॥੬॥
ନାନକ ଭରମ ମୋହ ଦୁଖ ତହ ତେ ନାସେ ॥6॥
ହେ ନାନକ! ତାହାର ଭ୍ରମ ଆଉ ମୋହର ଦୁଖ ଦୂର ହୋଇଯାଏ।॥6॥
ਤਪਤਿ ਮਾਹਿ ਠਾਢਿ ਵਰਤਾਈ ॥
ତପତି ମାହି ଠାଡି ବରତାଇ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଉପଦେଶ ମୋହ ମାୟାର ଅଗ୍ନିରେ ଶୀତଳତା ପ୍ରବିଷ୍ଟ କରାଇଛି,
ਅਨਦੁ ਭਇਆ ਦੁਖ ਨਾਠੇ ਭਾਈ ॥
ଅନଦୁ ଭଇଆ ଦୁଖ ନାଠେ ଭାଇ ॥
ସୁଖ ହିଁ ସୁଖ ହୋଇଯାଇଛି, ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇଯାଇଛି।
ਜਨਮ ਮਰਨ ਕੇ ਮਿਟੇ ਅੰਦੇਸੇ ॥
ଜନମ ମରନ କେ ମିଟେ ଅନ୍ଦେସେ ॥
ଜନ୍ମ-ମରଣ ଚକ୍ରରେ ପୁଣି ପଡିବାର ଡର ଦୂର ହୋଇଯାଇଛି
ਸਾਧੂ ਕੇ ਪੂਰਨ ਉਪਦੇਸੇ ॥
ସାଧୁ କେ ପୁରନ ଉପଦେସେ ॥
ଗୁରୁଙ୍କ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଉପଦେଶ ଦ୍ଵାରା
ਭਉ ਚੂਕਾ ਨਿਰਭਉ ਹੋਇ ਬਸੇ ॥
ଭଉ ଚୁକା ନିରଭଉ ହୋଇ ବସେ ॥
ଭୟ ନାଶ ହୋଇଯାଇଛି ଆଉ ନିର୍ଭୀକ ରହିଅଛି।
ਸਗਲ ਬਿਆਧਿ ਮਨ ਤੇ ਖੈ ਨਸੇ ॥
ଶଗଲ ବିଆଧି ମନ ତେ ଖୈ ନସେ ॥
ସବୁ ରୋଗ ନଷ୍ଟ ହୋଇ ମନରୁ ଲୁପ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି।
ਜਿਸ ਕਾ ਸਾ ਤਿਨਿ ਕਿਰਪਾ ਧਾਰੀ ॥
ଜିସ କା ସା ତିନି କିରପା ଧାରୀ ॥
ଯେଉଁ ଗୁରୁଙ୍କ ଥିଲେ, ସେ କୃପା କରିଛନ୍ତି।
ਸਾਧਸੰਗਿ ਜਪਿ ਨਾਮੁ ਮੁਰਾਰੀ ॥
ସାଧସଙ୍ଗୀ ଜପି ନାମୁ ମୁରାରି ॥
ସତସଙ୍ଗତିରେ ସେ ମୁରାରୀଙ୍କ ନାମର ଜପ କରିଥାଏ।
ਥਿਤਿ ਪਾਈ ਚੂਕੇ ਭ੍ਰਮ ਗਵਨ ॥
ଥିତି ପାଇ ଚୁକେ ଭ୍ରମ ଗବତ ॥
ଭୟ ଏବଂ ଦ୍ଵିଧା ଦୂର ହୋଇଯାଇଛି।
ਸੁਨਿ ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਹਰਿ ਜਸੁ ਸ੍ਰਵਨ ॥੭॥
ସୂନୀ ନାନକ ହରି ହରି ଜସୁ ସ୍ରବନ ॥7॥
ହେ ନାନକ! ହରି-ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ମହିମା କାନରେ ଶୁଣି ଶାନ୍ତି ମିଳିଯାଇଛି ॥7॥
ਨਿਰਗੁਨੁ ਆਪਿ ਸਰਗੁਨੁ ਭੀ ਓਹੀ ॥
ନିରଗୁନୁ ଆପୀ ସରଗୁନୁ ଭୀ ଓହୀ ॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ନିର୍ଗୁଣ ସ୍ଵାମୀ ଅଟନ୍ତି ଆଉ ସେ ହିଁ ସଗୁଣ ଅଟନ୍ତି।
ਕਲਾ ਧਾਰਿ ਜਿਨਿ ਸਗਲੀ ਮੋਹੀ ॥
କଲା ଧାରୀ ଜିନି ଶଗଲି ମୋହୀ ॥
ଯେଉଁ ପ୍ରଭୁ ନିଜର ସାମର୍ଥ୍ୟ ବଜାୟ ରଖି ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତକୁ ମୋହି ନିଅନ୍ତି
ਅਪਨੇ ਚਰਿਤ ਪ੍ਰਭਿ ਆਪਿ ਬਨਾਏ ॥
ଅପନେ ଚରିତ ପ୍ରଭି ଆପୀ ବନାଏ ॥
ନିଜର କୌତୁକ ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ରଚନା କରିଛନ୍ତି।
ਅਪੁਨੀ ਕੀਮਤਿ ਆਪੇ ਪਾਏ ॥
ଅପୁନୀ କିମତି ଆପେ ପାଏ ॥
ନିଜର ମୂଲ୍ୟାଙ୍କନ ସେ ନିଜେ ହିଁ ଜାଣିଥାନ୍ତି।
ਹਰਿ ਬਿਨੁ ਦੂਜਾ ਨਾਹੀ ਕੋਇ ॥
ହରି ବିନୁ ଦୁଜା ନାହି କୋଇ ॥
ଈଶ୍ବରଙ୍କ ଅତିରିକ୍ତ ଆଉ କେହି ନାହାନ୍ତି।
ਸਰਬ ਨਿਰੰਤਰਿ ਏਕੋ ਸੋਇ ॥
ସରବ ନିରନ୍ତରି ଏକୋ ସୋଇ ॥
ସବୁଙ୍କ ଭିତରେ ସେହି ଅକାଳ ପୁରୁଷ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଅଛନ୍ତି।
ਓਤਿ ਪੋਤਿ ਰਵਿਆ ਰੂਪ ਰੰਗ ॥
ଓତି ପୋତି ରବିଆ ରୂପ ରଙ୍ଗ ॥
ସବୁ ରଙ୍ଗ ଆଉ ରୂପରେ ଓତଃପ୍ରୋତ ଭାବେ ବ୍ୟାପକ ଅଟନ୍ତି
ਭਏ ਪ੍ਰਗਾਸ ਸਾਧ ਕੈ ਸੰਗ ॥
ଭଏ ପ୍ରଗାସ ସାଧ କୈ ସଙ୍ଗ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ସଙ୍ଗତି କରିବା ଦ୍ଵାରା ସେ ପ୍ରକଟ ହୋଇଯାନ୍ତି।