Page 267
ਮੁਖਿ ਅਪਿਆਉ ਬੈਠ ਕਉ ਦੈਨ ॥
ମୁଖି ଅପିଆଉ ବୈଠ କଉ ଦୈନ॥
ବସିଥିବା ସମୟରେ ମୁଖରେ ଭୋଜନ ଦେବା ପାଇଁ, ତୋର ସେବା କରିବା ପାଇଁ।
ਇਹੁ ਨਿਰਗੁਨੁ ਗੁਨੁ ਕਛੂ ਨ ਬੂਝੈ ॥
ଇହୂ ନିରଗୁନୁ ଗୁନୁ କଛୁ ନ ବୁଝଇ॥
ଏହି ଗୁଣହୀନ ମନୁଷ୍ୟ କରିଥିବା ଉପକାରର କିଛି ମଧ୍ୟ ପ୍ରଶଂସା କରେ ନାହିଁ।
ਬਖਸਿ ਲੇਹੁ ਤਉ ਨਾਨਕ ਸੀਝੈ ॥੧॥
ବଖସି ଲେହୁ ତଉ ନାନକ ସିଝଇ॥1॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ଇଶ୍ଵର! ଯଦି ତୁ ତାହାକୁ କ୍ଷମା କରିଦିଅ, ତାହାହେଲେ ହିଁ ସେ ମୋକ୍ଷ ପ୍ରାପ୍ତ କରିପାରିବ ॥1॥
ਜਿਹ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਧਰ ਊਪਰਿ ਸੁਖਿ ਬਸਹਿ ॥
ଜିହ ପ୍ରସାଦି ଘର ଉପରି ସୁଖୀ ବସହି॥
ଜୀବ!) ଯେଉଁ (ପ୍ରଭୁ)ଙ୍କ କୃପାରୁ ତୁମେ ଧରିତ୍ରି ଉପରେ ସୁଖରେ ବାସ କରୁଛ ,
ਸੁਤ ਭ੍ਰਾਤ ਮੀਤ ਬਨਿਤਾ ਸੰਗਿ ਹਸਹਿ ॥
ସୁତ ଭ୍ରାତ ମିତ ବନିତା ସଙ୍ଗୀ ହସହି॥
ଆଉ ପୁତ୍ର, ଭାଇ , ସ୍ତ୍ରୀ ସାଥିରେ ହସି ରହୁଛ;
ਜਿਹ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਪੀਵਹਿ ਸੀਤਲ ਜਲਾ ॥
ଜିହ ପ୍ରସାଦି ପୀବହୀ ଶୀତଳ ଜଳା॥
ଯାହାର କୃପାରୁ ତୁ ଶୀତଳ ଜଳ ପାନ କରୁ
ਸੁਖਦਾਈ ਪਵਨੁ ਪਾਵਕੁ ਅਮੁਲਾ ॥
ସୁଖଦାଇ ପବନୁ ପାବକୁ ଅମୁଲା॥
ଆଉ ତୋତେ ପ୍ରସନ୍ନ କରୁଥିବା ସୁଖଦାୟକ ବାୟୁ ଏବଂ ଅମୂଲ୍ୟ ଅଗ୍ନି ମିଳିଅଛି,
ਜਿਹ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਭੋਗਹਿ ਸਭਿ ਰਸਾ ॥
ଜିହ ପ୍ରସାଦି ଭୋଗହି ସଭି ରସା॥
ଯାହାଙ୍କ କୃପାରୁ ତୁ ସବୁ ରସ ଭୋଗୁଅଛୁ
ਸਗਲ ਸਮਗ੍ਰੀ ਸੰਗਿ ਸਾਥਿ ਬਸਾ ॥
ଶଗଲ ସମଗ୍ରୀ ସଙ୍ଗୀ ସାଥି ବସା॥
ଆଉ ସମସ୍ତ ପଦାର୍ଥ ସାଥିରେ ତୁମେ ରହୁଅଛ ,
ਦੀਨੇ ਹਸਤ ਪਾਵ ਕਰਨ ਨੇਤ੍ਰ ਰਸਨਾ ॥
ଦିନେ ହସତ ପାବ କରନ ନେତ୍ର ରସନା॥
ଯିଏ ତୋତେ ହାତ, ପାଦ, କାନ, ଆଖି ଏବଂ ଜୀବ ପ୍ରଦାନ କରିଛି,
ਤਿਸਹਿ ਤਿਆਗਿ ਅਵਰ ਸੰਗਿ ਰਚਨਾ ॥
ତିସହି ତିଆଗୀ ଅବର ସଙ୍ଗୀ ରଚନା॥
(ହେ ପ୍ରାଣୀ!) ତୁମେ ସେହି ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ଭୁଲି ଅନ୍ୟ ସାଥିରେ ପ୍ରେମ କରୁଅଛ।
ਐਸੇ ਦੋਖ ਮੂੜ ਅੰਧ ਬਿਆਪੇ ॥
ଐସେ ଦୋଖ ମୁଡ ଅନ୍ଧ ବିଆପେ॥
ଏପରି ଦୋଷୀ ଜ୍ଞାନହୀନ ମୂର୍ଖର ସାଥିରେ ଫସିଅଛ।
ਨਾਨਕ ਕਾਢਿ ਲੇਹੁ ਪ੍ਰਭ ਆਪੇ ॥੨॥
ନାନକ କାଢି ଲେହୁ ପ୍ରଭ ଆପେ॥2॥
ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ପ୍ରଭୁ! ତାହାକୁ ତୁମେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ରକ୍ଷା କର ॥2॥
ਆਦਿ ਅੰਤਿ ਜੋ ਰਾਖਨਹਾਰੁ ॥
ଆଦି ଅନ୍ତି ଜୋ ରାଖନହାରୁ॥
ଯେଉଁ ପରମାତ୍ମା ଆଦିରୁ ନେଇ ଅନ୍ତ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ (ଜନ୍ମରୁ ମୃତ୍ୟୁ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ) ସବୁଙ୍କ ରକ୍ଷକ ଅଟନ୍ତି,
ਤਿਸ ਸਿਉ ਪ੍ਰੀਤਿ ਨ ਕਰੈ ਗਵਾਰੁ ॥
ତିସ ସିଉ ପ୍ରୀତି ନ କରଇ ଗବାରୁ॥
ମୂର୍ଖ ପୁରୁଷ ତାହାଙ୍କୁ ପ୍ରେମ କରେ ନାହିଁ।
ਜਾ ਕੀ ਸੇਵਾ ਨਵ ਨਿਧਿ ਪਾਵੈ ॥
ଜା କୀ ସେବା ନବ ନିଧି ପାବଇ॥
ଯାହାଙ୍କ ସେବା ଦ୍ଵାରା ତାହାକୁ ନବ ନିଧି ମିଳିଥାଏ,
ਤਾ ਸਿਉ ਮੂੜਾ ਮਨੁ ਨਹੀ ਲਾਵੈ ॥
ତା ସିଉ ମୁଡା ମନୁ ନହି ଲାବଇ॥
ତାହାଙ୍କୁ ମୂର୍ଖ ଜୀବ ନିଜ ହୃଦୟରେ ଲଗାଏ ନାହିଁ।
ਜੋ ਠਾਕੁਰੁ ਸਦ ਸਦਾ ਹਜੂਰੇ ॥
ଜୋ ଠାକୁର ସଦ ସଦା ହଜୁରେ॥
ଯେଉଁ ଠାକୁର ସର୍ବଦା ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଅଟନ୍ତି,
ਤਾ ਕਉ ਅੰਧਾ ਜਾਨਤ ਦੂਰੇ ॥
ତା କଉ ଅନ୍ଧା ଜାନତ ଦୂରେ॥
ତାଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନହୀନ ଜୀବ ଦୂର ବୋଲି ଭାବିଥାଏ।
ਜਾ ਕੀ ਟਹਲ ਪਾਵੈ ਦਰਗਹ ਮਾਨੁ ॥
ଜା କୀ ଟହଲ ପାବଇ ଦରଗାହ ମାନୁ॥
ଯାହାଙ୍କ ସେବା-ଭକ୍ତିରେ ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦରବାରରେ ସୋଭା ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ,
ਤਿਸਹਿ ਬਿਸਾਰੈ ਮੁਗਧੁ ਅਜਾਨੁ ॥
ତିସହି ବିଶାରଇ ମୁଗଧୁ ଅଜାନୁ॥
ମୂର୍ଖ ଏବଂ ଅଜ୍ଞାନ ପୁରୁଷ ସେହି ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ଭୁଲିଯାଏ।
ਸਦਾ ਸਦਾ ਇਹੁ ਭੂਲਨਹਾਰੁ ॥
ସଦା ସଦା ଇହୂ ଭୁଲନହାରୁ॥
ନଶ୍ଵର ପ୍ରାଣୀ ସର୍ବଦା ଭୁଲ କରିଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਰਾਖਨਹਾਰੁ ਅਪਾਰੁ ॥੩॥
ନାନକ ରାଖନହାରୁ ଅପାରୁ॥3॥
ହେ ନାନକ! କେବଳ ଅନନ୍ତ ଇଶ୍ଵର ହିଁ ରକ୍ଷକ ଅଟନ୍ତି ॥3॥
ਰਤਨੁ ਤਿਆਗਿ ਕਉਡੀ ਸੰਗਿ ਰਚੈ ॥
ରତନୁ ତିଆଗୀ କଉଡି ସଙ୍ଗୀ ରଚଇ॥
ନାମ-ରତ୍ନକୁ ତ୍ୟାଗ କରି ମନୁଷ୍ୟ ମାୟା ରୂପୀ କଉଡି ସାଥିରେ ଖୁସିରେ ରହିଥାଏ।
ਸਾਚੁ ਛੋਡਿ ਝੂਠ ਸੰਗਿ ਮਚੈ ॥
ସାଚୁ ଛୋଡି ଝୁଠ ସଙ୍ଗୀ ମଚଇ॥
ସେ ସତ୍ୟକୁ ତ୍ୟାଗ କରି ମିଥ୍ୟା ସାଥିରେ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଥାଏ।
ਜੋ ਛਡਨਾ ਸੁ ਅਸਥਿਰੁ ਕਰਿ ਮਾਨੈ ॥
ଜୋ ଛଡନା ସୁ ଅସଥିରୁ କରି ମାନଇ॥
ଦୁନିଆର ଯେଉଁ ପଦାର୍ଥକୁ ସେ ତ୍ୟାଗ କରିବା କଥା ଭାବୁଛି, ତାହାକୁ ସେ ସର୍ବଦା ସ୍ଥିର ଭାବୁଛି।
ਜੋ ਹੋਵਨੁ ਸੋ ਦੂਰਿ ਪਰਾਨੈ ॥
ଜୋ ହବନୁ ସୋ ଦୁରି ପରାନଇ॥
ଯାହା କିଛି ହେବାର ଅଛି, ତାହାକୁ ସେ ଦୂର ଭାବିଥାଏ।
ਛੋਡਿ ਜਾਇ ਤਿਸ ਕਾ ਸ੍ਰਮੁ ਕਰੈ ॥
ଛୋଡି ଯାଇ ତିସ କା ଶ୍ରମୁ କରଇ॥
ଯାହାକୁ ସେ ଛାଡି ଯିବାକୁ ହୁଏ, ତାହା ପାଇଁ କଷ୍ଟ ଉଠାଇଥାଏ।
ਸੰਗਿ ਸਹਾਈ ਤਿਸੁ ਪਰਹਰੈ ॥
ସଙ୍ଗୀ ସହାଇ ତିସୁ ପରହରଇ॥
ସେ ସେହି ସହାୟକ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ତ୍ୟାଗ କରିଥାଏ, ଯିଏ ସର୍ବଦା ତାହାଙ୍କ ସାଥିରେ ଥାଆନ୍ତି।
ਚੰਦਨ ਲੇਪੁ ਉਤਾਰੈ ਧੋਇ ॥ ਗਰਧਬ ਪ੍ਰੀਤਿ ਭਸਮ ਸੰਗਿ ਹੋਇ ॥
ଚନ୍ଦନ ଲେପୁ ଉତାରଇ ଧୋଇ ॥ ଗରଧବ ପ୍ରୀତି ଭସମ ସଙ୍ଗୀ ହୋଇ॥
ସେ ଚନ୍ଦନର ଲେପ ଧୋଇ ବାହାର କରି ଦେଇଥାଏ, ଗଧର କେବଳ ଭସ୍ମ ସହିତ ହିଁ ପ୍ରେମ ଥାଏ।
ਅੰਧ ਕੂਪ ਮਹਿ ਪਤਿਤ ਬਿਕਰਾਲ ॥
ଅନ୍ଧ କୂପ ମହି ପତିତ ବିକରାଳ॥
ମନୁଷ୍ୟ ଭୟଙ୍କର ଅନ୍ଧାର କୂଅରେ ପଡିଯାଇଛି।
ਨਾਨਕ ਕਾਢਿ ਲੇਹੁ ਪ੍ਰਭ ਦਇਆਲ ॥੪॥
ନାନକ କାଢି ଲେହୁ ପ୍ରଭ ଦଇଆଲ॥4॥
ନାନକଙ୍କ ପ୍ରାର୍ଥନା ଯେ ହେ ଦୟାର ଘର ଇଶ୍ଵର! ତାହାକୁ ତୁମେ ଅନ୍ଧାର କୂଅରୁ ବାହାର କର ॥4॥
ਕਰਤੂਤਿ ਪਸੂ ਕੀ ਮਾਨਸ ਜਾਤਿ ॥
କରତୁତୀ ପଶୁ କୀ ମାନସ ଜାତି॥
ମନୁଷ୍ୟ ଜାତି ଅଟେ, କିନ୍ତୁ କର୍ମ ପଶୁର ଅଟେ।
ਲੋਕ ਪਚਾਰਾ ਕਰੈ ਦਿਨੁ ਰਾਤਿ ॥
ଲୋକ ପଚାରା କରଇ ଦିନୁ ରାତି॥
ମନୁଷ୍ୟ ଦିନରାତି ଆଡମ୍ବର କରୁଥାଏ।
ਬਾਹਰਿ ਭੇਖ ਅੰਤਰਿ ਮਲੁ ਮਾਇਆ ॥
ବାହରି ଭେଖ ଅନ୍ତରି ମଲୁ ମାଇଆ॥
ବାହ୍ୟ ଶରୀରରେ ସେ ଧାର୍ମିକ ବେଶ ଧାରଣ କରିଥାଏ, ପରନ୍ତୁ, ତାହାର ମନରେ ମାୟାର ମଇଳା ଥାଏ।
ਛਪਸਿ ਨਾਹਿ ਕਛੁ ਕਰੈ ਛਪਾਇਆ ॥
ଛପଶି ନାହି କଛୁ କରଇ ଛପାଇଆ॥
ବହୁତ ଚେଷ୍ଟା କରେ ଲୁଚାଇବାକୁ, ପରନ୍ତୁ, ନିଜର ଅସଲ ରୂପ ଲୁଚାଇ ପାରେ ନାହିଁ
ਬਾਹਰਿ ਗਿਆਨ ਧਿਆਨ ਇਸਨਾਨ ॥
ବାହରି ଗିଆନ ଧିଆନ ଇସନାନ॥
ସେ ଜ୍ଞାନ, ଧ୍ୟାନ ଏବଂ ସ୍ନାନ କରିବା ଦେଖାଇଥାଏ।
ਅੰਤਰਿ ਬਿਆਪੈ ਲੋਭੁ ਸੁਆਨੁ ॥
ଅନ୍ତରି ବିଆପଇ ଲୋଭୂ ସୁଆନୁ॥
ପରନ୍ତୁ, ତାହାର ମନରେ ଲୋଭ ରୂପୀ କୁକୁର ଥାଏ।
ਅੰਤਰਿ ਅਗਨਿ ਬਾਹਰਿ ਤਨੁ ਸੁਆਹ ॥
ଅନ୍ତରି ଅଗନି ବାହରି ତନୁ ସୁଆହ ॥
ତାହାର ଶରୀରରେ ତୃଷ୍ଣାର ଅଗ୍ନି ବିଦ୍ୟମାନ ଥାଏ ଆଉ ବାହାରେ ଶରୀରରେ ବୈରାଗ୍ୟର ଭସ୍ମ ଥାଏ।
ਗਲਿ ਪਾਥਰ ਕੈਸੇ ਤਰੈ ਅਥਾਹ ॥
ଗଲି ପାଥର କୈସେ ତରଇ ଅଥାହ॥
ତାହାର ଗଳାରେ ବାସନା ରୂପୀ ପଥର ସାଥିରେ ସେ ଅତି ଗଭୀର ସାଗରରେ କିପରି ପାର ହେବ?
ਜਾ ਕੈ ਅੰਤਰਿ ਬਸੈ ਪ੍ਰਭੁ ਆਪਿ ॥
ଜା କୈ ଅନ୍ତରି ବସଇ ପ୍ରଭୁ ଆପୀ॥
ହେ ନାନକ! ଯାହାର ହୃଦୟରେ ଇଶ୍ଵର ସ୍ଵୟଂ ନିବାସ କରିଥାନ୍ତି
ਨਾਨਕ ਤੇ ਜਨ ਸਹਜਿ ਸਮਾਤਿ ॥੫॥
ନାନକ ତେ ଜନ ସହଜି ସମାତି॥5॥
ଏପରି ବ୍ୟକ୍ତି ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ହିଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଠାରେ ରହିଥାନ୍ତି ॥5॥
ਸੁਨਿ ਅੰਧਾ ਕੈਸੇ ਮਾਰਗੁ ਪਾਵੈ ॥
ସୁନି ଅନ୍ଧା କୈସେ ମାରଗୁ ପାବୈ॥
କେବଳ ଶୁଣିବା ଦ୍ଵାରା ଅନ୍ଧ କିପରି ମାର୍ଗ ଖୋଜିବ?
ਕਰੁ ਗਹਿ ਲੇਹੁ ਓੜਿ ਨਿਬਹਾਵੈ ॥
କରୁ ଗହି ଲେହୁ ଓଡି ନିବାହାବୈ ॥
ତାହାର ହାତ ଧର, କାରଣ, କାରଣ ସେ ଶେଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପ୍ରେମର ନିର୍ବାହ କରିପାରିବ।
ਕਹਾ ਬੁਝਾਰਤਿ ਬੂਝੈ ਡੋਰਾ ॥
କହା ବୁଝାରତି ବୁଝଇ ଡୋରା॥
ବଧିର ବ୍ୟକ୍ତି କିପରି କଥା ବୁଝି ପାରିବ?
ਨਿਸਿ ਕਹੀਐ ਤਉ ਸਮਝੈ ਭੋਰਾ ॥
ନିଶି କହିଏ ତଉ ସମଝୌ ଭୋରା॥
ଯେତେବେଳେ ଆମେ ରାତି କହିବା, ସେ ଦିନ ଭାବିବ।
ਕਹਾ ਬਿਸਨਪਦ ਗਾਵੈ ਗੁੰਗ ॥
କହା ବିସନପଦ ଗାବୈ ଗୁଙ୍ଗ॥
ଜଡା ବ୍ୟକ୍ତି କିପରି ଭଜନ ଗାଇପାରିବ?
ਜਤਨ ਕਰੈ ਤਉ ਭੀ ਸੁਰ ਭੰਗ ॥
ଯତନ କରଇ ତଉ ଭୀ ସୁର ଭଙ୍ଗ॥
ଯଦି ସେ ଚେଷ୍ଟା ମଧ୍ୟ କରିଥାଏ, ତାହାହେଲେ ମଧ୍ୟ ତାହାର ଭଙ୍ଗ ହୋଇଯାଏ।
ਕਹ ਪਿੰਗੁਲ ਪਰਬਤ ਪਰ ਭਵਨ ॥
କଃ ପିଙ୍ଗୁଳ ପରବତ ପର ଭବନ॥
ଛୋଟା କିପରି ପାହାଡ ଉପରେ ଚକ୍କର କାଟିପାରେ?
ਨਹੀ ਹੋਤ ਊਹਾ ਉਸੁ ਗਵਨ ॥
ନହି ହୋତ ଉହା ଉସୁ ଗବନ॥
ତାହାର ସେଠାକୁ ଯିବା ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ।
ਕਰਤਾਰ ਕਰੁਣਾ ਮੈ ਦੀਨੁ ਬੇਨਤੀ ਕਰੈ ॥
କରତାର କରୁଣା ମୈ ଦୀନୁ ବେନତି କରଇ॥
ହେ ନାନକ! ହେ କରୁଣାମୟ! ହେ କର୍ତ୍ତା! ଏହି ଦୀନ ସେବକ ପ୍ରାର୍ଥନା କରେ ଯେ
ਨਾਨਕ ਤੁਮਰੀ ਕਿਰਪਾ ਤਰੈ ॥੬॥
ନାନକ ତୁମରୀ କିରପା ତରଇ॥6॥
ତୋର କୃପାରୁ ହିଁ ଜୀବ ଭବସାଗରରୁ ପାର ହୋଇପାରେ ॥6॥
ਸੰਗਿ ਸਹਾਈ ਸੁ ਆਵੈ ਨ ਚੀਤਿ ॥
ସଙ୍ଗୀ ସହାଇ ସୁ ଆବୈ ନ ଚିତି॥
ଯେଉଁ ପରମାତ୍ମା ଜୀବଙ୍କ ସାଥି ଏବଂ ସହାୟକ ଅଟନ୍ତି, ସେ ତାହାଙ୍କୁ ନିଜ ଚିତ୍ତରେ ସ୍ମରଣ କରେ ନାହିଁ।
ਜੋ ਬੈਰਾਈ ਤਾ ਸਿਉ ਪ੍ਰੀਤਿ ॥
ଜୋ ବୈରାଇ ତା ସିଉ ପ୍ରୀତି॥
ଏହା ପରିବର୍ତ୍ତେ, ସେ ତାହାକୁ ପ୍ରେମ କରିଥାଏ, ଯିଏ ତାହାର ଶତ୍ରୁ ଅଟେ।
ਬਲੂਆ ਕੇ ਗ੍ਰਿਹ ਭੀਤਰਿ ਬਸੈ ॥
ବଳୁଆ କେ ଗ୍ରିହ ଭୀତରି ବସଇ॥
ସେ ବାଲିର ଘରେ ହିଁ ରହିଥାଏ।
ਅਨਦ ਕੇਲ ਮਾਇਆ ਰੰਗਿ ਰਸੈ ॥
ଅନଦ କେଲ ମାଇଆ ରଙ୍ଗୀ ରସଇ॥
ସେ ଆନନ୍ଦର ଖେଳ ଏବଂ ଧନର ରଙ୍ଗ (ଖୁସି) ଭୋଗ କରୁଥାଏ।
ਦ੍ਰਿੜੁ ਕਰਿ ਮਾਨੈ ਮਨਹਿ ਪ੍ਰਤੀਤਿ ॥
ଦ୍ରିଣ୍ଡୁ କରି ମାନଇ ମନହି ପ୍ରତୀତି॥
ସେ ଏହି ଭରସା ମନରେ ଦୃଢ କରି ରଖିଥାଏ।
ਕਾਲੁ ਨ ਆਵੈ ਮੂੜੇ ਚੀਤਿ ॥
କାଳୁ ନ ଆବୈ ମୁଡେ ଚିତି॥
କିନ୍ତୁ, ମୂର୍ଖ ଜୀବ ନିଜ ମନରେ କାଳ (ମୃତ୍ୟୁକୁ) ସ୍ମରଣ କରିନଥାଏ।
ਬੈਰ ਬਿਰੋਧ ਕਾਮ ਕ੍ਰੋਧ ਮੋਹ ॥
ବୈର ବିରୋଧ କାମ କ୍ରୋଧ ମୋହ ॥
ଶତ୍ରୁ, ବିରୋଧ, କାମବାସନା, କ୍ରୋଧ, ମୋହ,
ਝੂਠ ਬਿਕਾਰ ਮਹਾ ਲੋਭ ਧ੍ਰੋਹ ॥
ଝୁଠ ବିକାର ମହା ଲୋଭ ଧ୍ରୋହ॥
ମିଥ୍ୟା, ପାପ, ମହାଲୋଭ ଏବଂ ଛଳ-କପଟର