Page 279
ਤ੍ਰਿਪਤਿ ਨ ਆਵੈ ਮਾਇਆ ਪਾਛੈ ਪਾਵੈ ॥
ତ୍ରିପତି ନ ଆବୈ ମାଇଆ ପାଛଇ ପାବୈ॥
ଧନ-ଦଉଲତର ସନ୍ଧାନରେ ତାହାର ତୃପ୍ତି ହୋଇନଥାଏ।
ਅਨਿਕ ਭੋਗ ਬਿਖਿਆ ਕੇ ਕਰੈ ॥
ଅନିକ ଭୋଗ ବିଖିଆ କେ କରଇ॥
ମନୁଷ୍ୟ ବିକାରର ଅଧିକ ଭୋଗ କରିବାରେ ଲାଗିଥାଏ,
ਨਹ ਤ੍ਰਿਪਤਾਵੈ ਖਪਿ ਖਪਿ ਮਰੈ ॥
ନହ ତ୍ରିପତାବୈ ଖପି ମରଇ॥
ପରନ୍ତୁ, ସେ ତୃପ୍ତ ହୁଏନାହିଁ ଆଉ ସେ ଅଭିଳାଷ କରି ଭାଙ୍ଗିଯାଏ।
ਬਿਨਾ ਸੰਤੋਖ ਨਹੀ ਕੋਊ ਰਾਜੈ ॥
ବିନା ସନ୍ତୋଖ ନହି କୋଊ ରାଜଇ॥
ସନ୍ତୋଷ ବିନା କାହାକୁ ତୃପ୍ତି ହୁଏନାହିଁ।
ਸੁਪਨ ਮਨੋਰਥ ਬ੍ਰਿਥੇ ਸਭ ਕਾਜੈ ॥
ସୁପନ ମନୋରଥ ବ୍ରିଥେ ସଭ କାଜଇ॥
ତାହାର ସବୁ କାର୍ଯ୍ୟ ସ୍ଵପ୍ନ ମନୋରଥ ଭଳି ବ୍ୟର୍ଥ ଅଟେ।
ਨਾਮ ਰੰਗਿ ਸਰਬ ਸੁਖੁ ਹੋਇ ॥
ନାମ ରଙ୍ଗୀ ସରବ ସୁଖୁ ହୋଇ ॥
ଭଗବାନଙ୍କ ନାମ ରଙ୍ଗ ଦ୍ଵାରା ସର୍ବ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ।
ਬਡਭਾਗੀ ਕਿਸੈ ਪਰਾਪਤਿ ਹੋਇ ॥
ବଡଭାଗୀ କିସଇ ପରାପତି ହୋଇ॥
କେହି ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ମନୁଷ୍ୟକୁ ହିଁ ନାମ ପ୍ରାପ୍ତି ହୋଇଥାଏ।
ਕਰਨ ਕਰਾਵਨ ਆਪੇ ਆਪਿ ॥
କରନ କରାବନ ଆପେ ଆପୀ॥
ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ସବୁ କୀଚ କରିବା ତଥା ଜୀବଙ୍କ ଦ୍ଵାରା କରାଇବା ସମର୍ଥ ଅଟନ୍ତି।
ਸਦਾ ਸਦਾ ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਜਾਪਿ ॥੫॥
ସଦା ସଦା ନାନକ ହରି ଜାପି॥5॥
ହେ ନାନକ! ସର୍ବଦା ହରିଙ୍କ ନାମର ଜପ କର ॥5॥
ਕਰਨ ਕਰਾਵਨ ਕਰਨੈਹਾਰੁ ॥
କରନ କରାବନ କରନଇହାରୁ॥
କେବଳ ପରମାତ୍ମା ହିଁ କରନ୍ତି ଏବଂ କରାଇଥାନ୍ତି।
ਇਸ ਕੈ ਹਾਥਿ ਕਹਾ ਬੀਚਾਰੁ ॥
ଇସ କୈ ହାଥୀ କହା ବିଚାରୁ ॥
ବିଚାର କରି ଦେଖ, ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ବଶରେ କିଛି ନାହିଁ।
ਜੈਸੀ ਦ੍ਰਿਸਟਿ ਕਰੇ ਤੈਸਾ ਹੋਇ ॥
ଜୈସୀ ଦ୍ରିସଟି କରେ ତୈସା
ପରମାତ୍ମା ଯେପରି ଦୃଷ୍ଟି ଧାରଣ କରିଥାନ୍ତି, ମନୁଷ୍ୟ ସେପରି ହିଁ ହୋଇଯାଏ।
ਆਪੇ ਆਪਿ ਆਪਿ ਪ੍ਰਭੁ ਸੋਇ ॥
ଆପେ ଆପି ଆପି ପ୍ରଭୁ ସୋଇ ॥
ସେହି ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସବୁ କିଛି ଅଟନ୍ତି।
ਜੋ ਕਿਛੁ ਕੀਨੋ ਸੁ ਅਪਨੈ ਰੰਗਿ ॥
ଜୋ କିଛୁ କିନୋ ସୁ ଅପନଇ ରଙ୍ଗୀ ॥
ସେ ଯାହା କିଛି କରିଛନ୍ତି , ତାହା ତାହାଙ୍କ ଇଛାର ଅନୁକୂଳ ଅଟେ।
ਸਭ ਤੇ ਦੂਰਿ ਸਭਹੂ ਕੈ ਸੰਗਿ ॥
ସଭ ତେ ଦୁରି ସଭହୁ କୈ ସଙ୍ଗୀ॥
ସେ ସବୁଠାରୁ ଦୂରରେ ଅଛନ୍ତି, ତଥାପି ସବୁଙ୍କ ସାଥିରେ ଅଛନ୍ତି।
ਬੂਝੈ ਦੇਖੈ ਕਰੈ ਬਿਬੇਕ ॥
ବୁଝଇ ଦେଖଇ କରଇ ବିବେକ ॥
ସେ ବୁଝିଥାନ୍ତି, ଦେଖିଥାନ୍ତି ଆଉ ନିର୍ଣ୍ଣୟ କରିଥାନ୍ତି।
ਆਪਹਿ ਏਕ ਆਪਹਿ ਅਨੇਕ ॥
ଆପହି ଏକ ଆପହି ଅନେକ ॥
ପରମାତ୍ମା ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଏକ ଅଟନ୍ତି ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଅନେକ ରୂପ ଅଟନ୍ତି।
ਮਰੈ ਨ ਬਿਨਸੈ ਆਵੈ ਨ ਜਾਇ ॥
ମରଇ ନ ବିନଶଇ ଆବୈ ନ ଯାଇ॥
ପରମାତ୍ମା ନା ମରିଥାନ୍ତି ଆଉ ନା ହିଁ ସେ ନାଶ ହୋଇଥାନ୍ତି, ସେ ଆସନ୍ତି ନାହିଁ କିମ୍ବା ଯାଆନ୍ତି ନାହିଁ।
ਨਾਨਕ ਸਦ ਹੀ ਰਹਿਆ ਸਮਾਇ ॥੬॥
ନାନକ ସଦ ହୀ ରହିଆ ସମାଇ ॥6॥
ହେ ନାନକ! ପରମାତ୍ମା ସର୍ବଦା ସମସ୍ତଙ୍କ ଠାରେ ରହିଛନ୍ତି। ॥6॥
ਆਪਿ ਉਪਦੇਸੈ ਸਮਝੈ ਆਪਿ ॥
ଆପି ଉପଦେଶଊ ସମଝୌ ଆପି ॥
ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ଉପଦେଶ ଦେଇଥାନ୍ତି ଆଉ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ବୁଝୁଥାନ୍ତି।
ਆਪੇ ਰਚਿਆ ਸਭ ਕੈ ਸਾਥਿ ॥
ଆପେ ରଚିଆ ସଭ କୈ ସାଥି ॥
ପରମାତ୍ମା ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ସବୁଙ୍କ ସାଥିରେ ମିଶିଥାନ୍ତି।
ਆਪਿ ਕੀਨੋ ਆਪਨ ਬਿਸਥਾਰੁ ॥
ଆପି କିନୋ ଆପନ ବିଷଥାରୁ
ନିଜର ବିସ୍ତାର ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ କରିଛନ୍ତି।
ਸਭੁ ਕਛੁ ਉਸ ਕਾ ਓਹੁ ਕਰਨੈਹਾਰੁ ॥
ସଭୁ କଛୁ ଉସ କା ଓହୁ କରନୟହାରୁ॥
ପ୍ରତ୍ୟେକ ବସ୍ତୁ ତାହାଙ୍କର ଅଟେ, ସେ ସୃଜନହାର ଅଟନ୍ତି।
ਉਸ ਤੇ ਭਿੰਨ ਕਹਹੁ ਕਿਛੁ ਹੋਇ ॥
ଉସ ତେ ଭିନ କହହୁ କିଛୁ ହୋଇ ॥
କୁହ, ତାହାଙ୍କ ବିନା ଆଉ କିଛି ହୋଇପାରେ ?
ਥਾਨ ਥਨੰਤਰਿ ਏਕੈ ਸੋਇ ॥
ଥାନ ଥନନ୍ତରି ଏକୈ ସୋଇ॥
ଏକ ଇଶ୍ଵର ସ୍ଥାନ ଏବଂ ତାହାର ସୀମାରେ ସର୍ବତ୍ର ମହଜୁଦ ଅଛନ୍ତି।
ਅਪੁਨੇ ਚਲਿਤ ਆਪਿ ਕਰਣੈਹਾਰ ॥
ଅପୁନେ ଚଳିତ ଆପୀ କରନୟହାର॥
ନିଜ ଲୀଳାକୁ ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ କରିଥାନ୍ତି।
ਕਉਤਕ ਕਰੈ ਰੰਗ ਆਪਾਰ ॥
କଉତକ କରଇ ରଙ୍ଗ ଆପାର ॥
ସେ କୌତୁକ ରଚିଥାନ୍ତି ଆଉ ତାହାଙ୍କ ରଙ୍ଗ ଅନନ୍ତ ଅଟେ।
ਮਨ ਮਹਿ ਆਪਿ ਮਨ ਅਪੁਨੇ ਮਾਹਿ ॥
ମନ ମହି ଆପୀ ମନ ଅପୁନେ ମାହି॥
“(ଜୀବଙ୍କ) ମନରେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ବାସ କରିଥାନ୍ତି, ଜୀବକୁ ନିଜ ମନରେ ବସାଇଥାନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਕੀਮਤਿ ਕਹਨੁ ਨ ਜਾਇ ॥੭॥
ନାନକ କିମତି କହନୁ ନ ଯାଇ ॥7॥
ହେ ନାନକ! ସେହି ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ମୂଲ୍ୟାଙ୍କନ କରାଯାଇ ପାରେ ନାହିଁ ॥7॥
ਸਤਿ ਸਤਿ ਸਤਿ ਪ੍ਰਭੁ ਸੁਆਮੀ ॥
ସତୀ ସତୀ ସତୀ ପ୍ରଭୁ ସୁଆମୀ॥
ଜଗତର ସ୍ଵାମୀ ପରମାତ୍ମା ସର୍ବଦା ସତ୍ୟ ଅଟନ୍ତି।
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦਿ ਕਿਨੈ ਵਖਿਆਨੀ ॥
ଗୁର ପରସାଦି କିନଇ ବଖିଆନି ॥
ଏହି କଥା ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ କେହି ବିରଳ ହିଁ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିପାରେ।
ਸਚੁ ਸਚੁ ਸਚੁ ਸਭੁ ਕੀਨਾ ॥
ସଚୁ ସଚୁ ସଚୁ ସଭୂ କୀନା॥
ପରମାତ୍ମା, ଯିଏ ସବୁଙ୍କ ରଚନା କରିଛନ୍ତି , ସେ ମଧ୍ୟ ସତ୍ୟ ଅଟନ୍ତି।
ਕੋਟਿ ਮਧੇ ਕਿਨੈ ਬਿਰਲੈ ਚੀਨਾ ॥
କୋଟି ମଧେ କିନଇ ବିରଲଇ ଚୀନା ॥
କୋଟି କୋଟି ମଧ୍ୟରେ କେହି ବିରଳ ହିଁ ତାହାକୁ ଜାଣିଥାଏ।
ਭਲਾ ਭਲਾ ਭਲਾ ਤੇਰਾ ਰੂਪ ॥
ଭଲା ଭଲା ଭଲା ତେରା ରୂପ ॥
ହେ ପ୍ରଭୁ! ତୋର ରୂପ କେତେ ସୁନ୍ଦର ଅଟେ।
ਅਤਿ ਸੁੰਦਰ ਅਪਾਰ ਅਨੂਪ ॥
ଅତି ସୁନ୍ଦର ଅପାର ଅନୂପ ॥
ହେ ଇଶ୍ଵର! ତୁମେ ଅତଟ ସୁନ୍ଦର, ଅପାର ଏବଂ ଅନୁପ ଅଟନ୍ତି।
ਨਿਰਮਲ ਨਿਰਮਲ ਨਿਰਮਲ ਤੇਰੀ ਬਾਣੀ ॥
ନିରମଲ ନିରମଲ ନିରମଲ ତେରୀ ବାଣୀ ॥
ହେ ପରମାତ୍ମା! ତୋର ବାଣୀ ଅତି ପବିତ୍ର, ନିର୍ମଳ ଏବଂ ମଧୁର ଅଟେ।
ਘਟਿ ਘਟਿ ਸੁਨੀ ਸ੍ਰਵਨ ਬਖ੍ਯ੍ਯਾਣੀ ॥
ଘଟି ଘଟି ସୂନୀ ଶ୍ରବଣ ବକ୍ଷାଣୀ॥
ପ୍ରତ୍ୟେକ ବ୍ୟକ୍ତି ତାହାଙ୍କୁ କାନରେ ଶୁଣିଥାଏ ଏବଂ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଥାଏ।
ਪਵਿਤ੍ਰ ਪਵਿਤ੍ਰ ਪਵਿਤ੍ਰ ਪੁਨੀਤ ॥
ପବିତ୍ର ପବିତ୍ର ପବିତ୍ର ପୁନୀତ॥
ସେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଏ
ਨਾਮੁ ਜਪੈ ਨਾਨਕ ਮਨਿ ਪ੍ਰੀਤਿ ॥੮॥੧੨॥
ନାମୁ ଜପଇ ନାନକ ମନି ପ୍ରୀତି ॥8॥12॥
ହେ ନାନକ! ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ନିଜ ମନରେ ପ୍ରେମ ଦ୍ଵାରା ଭଗବାନଙ୍କ ନାମର ଜପ କରିଥାଏ ॥8॥12॥
ਸਲੋਕੁ ॥
ସଲୋକୁ ॥
ଶ୍ଳୋକ॥
ਸੰਤ ਸਰਨਿ ਜੋ ਜਨੁ ਪਰੈ ਸੋ ਜਨੁ ਉਧਰਨਹਾਰ ॥
ସନ୍ତ ସରନି ଜୋ ଜନୁ ପରଇ ସୋ ଜନୁ ଉଧରନାହାର
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ସନ୍ଥଙ୍କ ଶରଣରେ ଆସିଥାଏ, ସେହି ବ୍ୟକ୍ତିର ଉଦ୍ଧାର ହୋଇଯାଏ।
ਸੰਤ ਕੀ ਨਿੰਦਾ ਨਾਨਕਾ ਬਹੁਰਿ ਬਹੁਰਿ ਅਵਤਾਰ ॥੧॥
ସନ୍ତ କୀ ନିନ୍ଦା ନାନକା ବହୁରି ବହୁରି ଅବତାର ॥1॥
ହେ ନାନକ! ସନ୍ଥଙ୍କ ନିନ୍ଦା କରିଲେ ପ୍ରାଣୀ ପୁନଃ ପୁନଃ ଜନ୍ମ ନିଏ ॥1॥
ਅਸਟਪਦੀ ॥
ଅସଟପଦୀ ॥
ଅଷ୍ଟପଦୀ॥
ਸੰਤ ਕੈ ਦੂਖਨਿ ਆਰਜਾ ਘਟੈ ॥
ସନ୍ତ କୈ ଦୁଖନୀ ଆରଜା ଘଟଇ॥
ସନ୍ଥଙ୍କୁ ଦୁଃଖୀ କରିଲେ ମନୁଷ୍ୟର ଆୟୁ କମିଯାଏ।
ਸੰਤ ਕੈ ਦੂਖਨਿ ਜਮ ਤੇ ਨਹੀ ਛੁਟੈ ॥
ସନ୍ତ କୈ ଦୁଖନୀ ଯମ ତେ ନହି ଛୁଟଇ॥
ସନ୍ଥଙ୍କୁ ଦୁଃଖୀ କରିଲେ ମନୁଷ୍ୟ ଯମଦୂତ ଠାରୁ ବଞ୍ଚିପାରେ ନାହିଁ ।
ਸੰਤ ਕੈ ਦੂਖਨਿ ਸੁਖੁ ਸਭੁ ਜਾਇ ॥
ସନ୍ତ କୈ ଦୁଖନୀ ସୁଖୁ ସଭୁ ଯାଇ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କୁ ଦୁଃଖୀ କରିଲେ ମନୁଷ୍ୟର ସବୁ ସୁଖ ନାଶ ହୋଇଯାଏ।
ਸੰਤ ਕੈ ਦੂਖਨਿ ਨਰਕ ਮਹਿ ਪਾਇ ॥
ସନ୍ତ କୈ ଦୁଖନୀ ନରକ ମହି ପାଇ॥
ସନ୍ଥଙ୍କୁ ଦୁଃଖୀ କରିଲେ ମନୁଷ୍ୟ ନର୍କକୁ ଯାଇଥାଏ।
ਸੰਤ ਕੈ ਦੂਖਨਿ ਮਤਿ ਹੋਇ ਮਲੀਨ ॥
ସନ୍ତ କୈ ଦୁଖନୀ ମତି ହୋଇ ମଲିନ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କୁ ଦୁଃଖୀ କରିଲେ ମନୁଷ୍ୟର ବୁଦ୍ଧି ଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଯାଏ।
ਸੰਤ ਕੈ ਦੂਖਨਿ ਸੋਭਾ ਤੇ ਹੀਨ ॥
ସନ୍ତ କୈ ଦୁଖନୀ ସୋଭା ତେ ହୀନ॥
ସନ୍ଥଙ୍କୁ ଦୁଃଖୀ କରିଲେ ମନୁଷ୍ୟର ଶୋଭା ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ।
ਸੰਤ ਕੇ ਹਤੇ ਕਉ ਰਖੈ ਨ ਕੋਇ ॥
ସନ୍ତ କେ ହତେ କଉ ରଖଇ ନ କୋଇ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କ ଠାରୁ ତିରସ୍କୃତ ପୁରୁଷକୁ କେହି ମଧ୍ୟ ରକ୍ଷା କରିପାରନ୍ତି ନାହିଁ।
ਸੰਤ ਕੈ ਦੂਖਨਿ ਥਾਨ ਭ੍ਰਸਟੁ ਹੋਇ ॥
ସନ୍ତ କୈ ଦୁଖନୀ ଥାନ ଭ୍ରସଟୁ ହୋଇ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କୁ ଦୁଃଖୀ କରିଲେ ମନୁଷ୍ୟର ସ୍ଥାନ ଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଯାଏ।
ਸੰਤ ਕ੍ਰਿਪਾਲ ਕ੍ਰਿਪਾ ਜੇ ਕਰੈ ॥
ସନ୍ତ କ୍ରିପାଲ କ୍ରିପା ଯେ କରଇ॥
ଯଦି କୃପାର ଘର ସନ୍ଥ ସ୍ଵୟଂ କୃପା କରନ୍ତି ତାହାହେଲେ
ਨਾਨਕ ਸੰਤਸੰਗਿ ਨਿੰਦਕੁ ਭੀ ਤਰੈ ॥੧॥
ନାନକ ସତସଙ୍ଗୀ ନିନ୍ଦୁକ ଭୀ ତରଇ॥1॥
ହେ ନାନକ! ସତସଙ୍ଗତିରେ ନିନ୍ଦୁକ ମଧ୍ୟ ଭବସାଗରରୁ ପାର ହୋଇଯାଏ ॥1॥
ਸੰਤ ਕੇ ਦੂਖਨ ਤੇ ਮੁਖੁ ਭਵੈ ॥
ସନ୍ତ କୈ ଦୁଖନ ତେ ମୁଖୁ ଭବୈ॥
ସନ୍ଥଙ୍କୁ ଦୁଃଖୀ କରିଲେ ମନୁଷ୍ୟର ମୁଖ ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଏ।
ਸੰਤਨ ਕੈ ਦੂਖਨਿ ਕਾਗ ਜਿਉ ਲਵੈ ॥
ସନ୍ତନ କୈ ଦୁଖନୀ କାଗ ଜୀଉ ଲବଇ॥
ସନ୍ଥଙ୍କୁ ଦୁଃଖୀ କରିଲେ ମନୁଷ୍ୟ କାଉ ଭଳି ନିନ୍ଦା କରିଥାଏ।
ਸੰਤਨ ਕੈ ਦੂਖਨਿ ਸਰਪ ਜੋਨਿ ਪਾਇ ॥
ସନ୍ତ କୈ ଦୁଖନୀ ସରପ ଯୋନି ପାଇ॥
ସନ୍ଥଙ୍କୁ ଦୁଃଖୀ କରିଲେ ମନୁଷ୍ୟ ସର୍ପ ଯୋନିରେ ପଡିଥାଏ।
ਸੰਤ ਕੈ ਦੂਖਨਿ ਤ੍ਰਿਗਦ ਜੋਨਿ ਕਿਰਮਾਇ ॥
ସନ୍ତ କୈ ଦୁଖନୀ ତ୍ରିଗଦ ଯୋନି କିରମାଇ॥
ସନ୍ଥଙ୍କୁ ଦୁଃଖୀ କରିଲେ ମନୁଷ୍ୟର କୀଡା ଇତ୍ୟାଦି ଯୋନିରେ ବୁଲୁଥାଏ।
ਸੰਤਨ ਕੈ ਦੂਖਨਿ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਮਹਿ ਜਲੈ ॥
ସନ୍ତ କୈ ଦୁଖନୀ ତ୍ରିସନା ମହି ଜଳଇ॥
ସନ୍ଥଙ୍କୁ ଦୁଃଖୀ କରିଲେ ମନୁଷ୍ୟର ତୃଷ୍ଣାର ଅଗ୍ନି ଜଳୁଥାଏ।
ਸੰਤ ਕੈ ਦੂਖਨਿ ਸਭੁ ਕੋ ਛਲੈ ॥
ସନ୍ତ କୈ ଦୁଖନୀ ସଭୁ କୋ ଛଳଇ॥
ସନ୍ଥଙ୍କୁ ଦୁଃଖୀ କରିଲେ ମନୁଷ୍ୟ ସବୁଙ୍କ ସାଥିରେ ଛଳ କପଟ କରିଥାଏ।
ਸੰਤ ਕੈ ਦੂਖਨਿ ਤੇਜੁ ਸਭੁ ਜਾਇ ॥
ସନ୍ତ କୈ ଦୁଖନୀ ତେଜୁ ସଭୁ ଯାଇ ॥
ସନ୍ଥଙ୍କୁ ଦୁଃଖୀ କରିଲେ ମନୁଷ୍ୟର ସାରା ତେଜ-ପ୍ରତାପ ନାଶ ହୋଇଯାଏ।
ਸੰਤ ਕੈ ਦੂਖਨਿ ਨੀਚੁ ਨੀਚਾਇ ॥
ସନ୍ତ କୈ ଦୁଖନୀ ନୀଚୁ ନୀଚାଇ॥
ସନ୍ଥଙ୍କୁ ଦୁଃଖୀ କରିଲେ ମନୁଷ୍ୟ ନୀଚରୁ ମହାନୀଚ ହୋଇଯାଏ।
ਸੰਤ ਦੋਖੀ ਕਾ ਥਾਉ ਕੋ ਨਾਹਿ ॥
ସନ୍ତ ଦୋଖି କା ଥାଉ କୋ ନାହି ॥
ସନ୍ଥଙ୍କୁ ଦୁଃଖୀ କରିଲେ ମନୁଷ୍ୟର ସାହାରା କେହି ରହନ୍ତି ନାହିଁ।