Page 472
ਨੀਲ ਵਸਤ੍ਰ ਪਹਿਰਿ ਹੋਵਹਿ ਪਰਵਾਣੁ ॥
ନୀଲ ବସତ୍ର ପହିରି ହୋବହି ପରବାଣୁ ॥
ବ୍ରାହ୍ମଣ ନୀଳ ବସ୍ତ୍ର ପିନ୍ଧି ମୁସଲମାନଙ୍କ ନଜରରେ ସ୍ଵୀକୃତ ହେବାକୁ ଚାହିଁ ଥାଏ,
ਮਲੇਛ ਧਾਨੁ ਲੇ ਪੂਜਹਿ ਪੁਰਾਣੁ ॥
ମଲେଛ ଧାନୁ ଲେ ପୂଜହି ପୁରାଣୁ ॥
ମୁସଲମାନଙ୍କ ଠାରୁ ଧନ ନେଇଥାଏ, ଯାହାକୁ ମ୍ଳେଚ୍ଛ କୁହାଯାଏ ଆଉ ପୁରାଣକୁ ମଧ୍ୟ ପୂଜା କରିଥାଏ।
ਅਭਾਖਿਆ ਕਾ ਕੁਠਾ ਬਕਰਾ ਖਾਣਾ ॥
ଅଭାଖିଆ କା କୁଠା ବକରା ଖାଣା ॥
ଏକ ପକ୍ଷରେ ଅଭାଷା ଆରବୀ-ପାର୍ସି ପଢି ହଲାଲ କରି ଛେଳି ମାଂସ ଖାଇଥାଏ,
ਚਉਕੇ ਉਪਰਿ ਕਿਸੈ ਨ ਜਾਣਾ ॥
ଚଉକେ ଉପରି କିସୟ ନ ଜାଣା ॥
ପରନ୍ତୁ ଅନ୍ୟ ପକ୍ଷରେ ନିଜ ରୋଷେଇ ଭିତରେ କାହାକୁ ପ୍ରବେଶ କରାଇ ନଥାଏ,
ਦੇ ਕੈ ਚਉਕਾ ਕਢੀ ਕਾਰ ॥
ଦେ କୈ ଚଉକା କଢୀ କାର ॥
ସେ ରୋଷେଇର ଲେପ କରି ସେଥିରେ ଏକ ସୀମା ଟାଣିଥାଏ ଆଉ
ਉਪਰਿ ਆਇ ਬੈਠੇ ਕੂੜਿਆਰ ॥
ଉପରି ଆଇ ବଇଠେ କୁଡିଆର ॥
ରୋଷେଇ ଘରେ ସେ ମିଥ୍ୟାରେ ଆସି ବସିଥାଏ।
ਮਤੁ ਭਿਟੈ ਵੇ ਮਤੁ ਭਿਟੈ ॥ ਇਹੁ ਅੰਨੁ ਅਸਾਡਾ ਫਿਟੈ ॥
ମତୁ ଭିଟଇ ବେ ମତୁ ଭିଟଇ ॥ ଇହୂ ଅନୁ ଅସାଡା ଫିଟଇ ॥
ଅନ୍ୟକୁ ସେ କହିଥାଏ ଯେ, ରୋଷେଇ ନିକଟକୁ ଆସ ନାହିଁ, ତାହା ସ୍ପର୍ଶ କର ନାହିଁ, ଅନ୍ୟଥା ଆମର ଭୋଜନ ଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଯିବ।
ਤਨਿ ਫਿਟੈ ਫੇੜ ਕਰੇਨਿ ॥
ତନି ଫିଟଇ ଫେଡ କରେନୀ ॥
ଭ୍ରଷ୍ଟ ମଳିନ ଶରୀର ଦ୍ଵାରା ଦୁଷ୍କର୍ମ କରିଥାଏ,
ਮਨਿ ਜੂਠੈ ਚੁਲੀ ਭਰੇਨਿ ॥
ମନି ଜୁଠଇ ଚୁଲି ଭରେନୀ ॥
ଅପବିତ୍ର ମନ ସହିତ ସେ ପାଟି ଧୋଇଥାଏ।
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਸਚੁ ਧਿਆਈਐ ॥
କହୁ ନାନକ ସଚୁ ଧିଆଇଏ ॥
ହେ ନାନକ! ସତ୍ୟର ଧ୍ୟାନ କରିବା ଦ୍ଵାରା
ਸੁਚਿ ਹੋਵੈ ਤਾ ਸਚੁ ਪਾਈਐ ॥੨॥
ସୂଚୀ ହୋବୟ ତା ସଚୁ ପାଇଏ ॥2॥
ଯେବେ ମନ ଶୁଦ୍ଧ ହୋଇଯାଏ, ସେତେବେଳେ ସତ୍ୟ (ପ୍ରଭୁ) ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାନ୍ତି॥2॥
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡୀ ॥
ପଉଡି ॥
ਚਿਤੈ ਅੰਦਰਿ ਸਭੁ ਕੋ ਵੇਖਿ ਨਦਰੀ ਹੇਠਿ ਚਲਾਇਦਾ ॥
ଚିତୟ ଅନ୍ଦରି ସଭୁ କୋ ବେଖି ନଦରୀ ହେଠି ଚଲାଇଦା ॥
ପରମାତ୍ମା ସବୁ ଜୀବଙ୍କୁ ନିଜ ଚିତ୍ତରେ ମନେ ରଖିଥାନ୍ତି ଆଉ ସେ ସବୁଙ୍କୁ ଦେଖି ନିଜ ଦାୟିତ୍ଵରେ ରଖି ନିଜ ଇଚ୍ଛାରେ ଚଳାଇ ଥାଆନ୍ତି।
ਆਪੇ ਦੇ ਵਡਿਆਈਆ ਆਪੇ ਹੀ ਕਰਮ ਕਰਾਇਦਾ ॥
ଆପେ ଦେ ବଡିଆଇଆ ଆପେ ହି କରମ କରାଇଦା ॥
ସେ ନିଜେ ହିଁ ଜୀବଙ୍କୁ ପ୍ରଶଂସା କରିଥାନ୍ତି ଆଉ ନିଜେ ହିଁ ତାହାଙ୍କ ଦ୍ଵାରା କର୍ମ କରାଇ ଥାଆନ୍ତି।
ਵਡਹੁ ਵਡਾ ਵਡ ਮੇਦਨੀ ਸਿਰੇ ਸਿਰਿ ਧੰਧੈ ਲਾਇਦਾ ॥
ବଡହୁ ବଡା ବଡ ମେଦନୀ ସିରେ ସିରି ଧନ୍ଧେ ଲାଇଦା ॥
ପ୍ରଭୁ ମହାନ ଅଟନ୍ତି ଆଉ ତାହାଙ୍କ ସୃଷ୍ଟି ମଧ୍ୟ ଅନନ୍ତ ଅଟେ, ସେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲଗାଇ ଥାଆନ୍ତି।
ਨਦਰਿ ਉਪਠੀ ਜੇ ਕਰੇ ਸੁਲਤਾਨਾ ਘਾਹੁ ਕਰਾਇਦਾ ॥
ନଦରୀ ଉପଠି ଯେ କରେ ସୁଲତାନା ଧାହୁ କରାଇଦା ॥
ଯଦି ପ୍ରଭୁ କୋପ-ଦୃଷ୍ଟି ଧାରଣ କରନ୍ତି, ତାହାହେଲେ ସେ ରାଜା ଓ ମହାରାଜାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଘାସ ତୃଣ ଭଳି କାଙ୍ଗାଳ ବନାଇ ଥାଆନ୍ତି।
ਦਰਿ ਮੰਗਨਿ ਭਿਖ ਨ ਪਾਇਦਾ ॥੧੬॥
ଦରି ମଙ୍ଗନୀ ଭିଖ ନ ପାଇଦା ॥16॥
ସେ ଦ୍ଵାର ଦ୍ଵାର ମାଗିଲେ ମଧ୍ୟ ତାହାକୁ ଭିକ୍ଷା ମିଳେନାହିଁ॥16॥
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੧ ॥
ସଲୋକୁ ମଃ 1 ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 1 ॥
ਜੇ ਮੋਹਾਕਾ ਘਰੁ ਮੁਹੈ ਘਰੁ ਮੁਹਿ ਪਿਤਰੀ ਦੇਇ ॥
ଯେ ମୋହାକା ଘରୁ ମୂହଇ ଘରୁ ମୁହି ପିତରି ଦେଇ ॥
ଯଦି କେହି ଚୋର ପର ଘର ଲୁଟିଥାଏ ଆଉ ସେହି ପଦାର୍ଥରେ ପିତୃ ଶ୍ରାଦ୍ଧ କରିଥାଏ, ତାହାହେଲେ
ਅਗੈ ਵਸਤੁ ਸਿਞਾਣੀਐ ਪਿਤਰੀ ਚੋਰ ਕਰੇਇ ॥
ଅଗୟ ବସତୁ ସିତ୍ରାଣିଏ ପିତରି ଚୋର କରେଇ ॥
ପରଲୋକରେ ବସ୍ତୁ ଚିହ୍ନା ପଡିଯାଏ, ଏହିପରି ସେ ପିତୃକୁ ଚୋର ବନାଇ ଦେଇଥାଏ, ଅର୍ଥାତ ଚୋରୀ ବସ୍ତୁ ଦ୍ଵାରା ପୂଣ୍ୟ ମିଳେନାହିଁ।
ਵਢੀਅਹਿ ਹਥ ਦਲਾਲ ਕੇ ਮੁਸਫੀ ਏਹ ਕਰੇਇ ॥
ବଢିଅହି ହଥ ଦଲାଲ କେ ମୁସଫି ଏହ କରେଇ ॥
ପ୍ରଭୁ ପରେ ଏହି ନ୍ୟାୟ କରିଥାନ୍ତି ଯେ ଯେଉଁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ନିଜ ଯଜମାନ ଦ୍ଵାରା ସେହି ଚୋରୀ ବସ୍ତୁ ପିତୃ ନିମିତ୍ତ ଦାନ କରାଇ ଥାଏ, ସେହି ଦଲାଲ ବ୍ରାହ୍ମଣର କାଟି ଦିଆଯାଏ।
ਨਾਨਕ ਅਗੈ ਸੋ ਮਿਲੈ ਜਿ ਖਟੇ ਘਾਲੇ ਦੇਇ ॥੧॥
ନାନକ ଅଗୟ ସୋ ମିଲୟ ଜି ଖଟେ ଘାଲ ଦେଇ ॥1॥
ହେ ନାନକ! ପରେ ପରଲୋକରେ କେବଳ ଏହା ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ, ଯାହା ମନୁଷ୍ୟ ନିଜ ପରିଶ୍ରମ ଦ୍ଵାରା ଅର୍ଜ୍ଜନ କରିଥାଏ॥1॥
ਮਃ ੧ ॥
ମଃ 1 ॥
ମହଲା 1 ॥
ਜਿਉ ਜੋਰੂ ਸਿਰਨਾਵਣੀ ਆਵੈ ਵਾਰੋ ਵਾਰ ॥
ଜୀଉ ଜୋରୁ ସିରନାବଣୀ ଆବୟ ବାରୋ ବାର ॥
ଯେପରି ସ୍ତ୍ରୀର ବାରମ୍ବାର ମାସିକ ଧର୍ମ ହୋଇଥାଏ,
ਜੂਠੇ ਜੂਠਾ ਮੁਖਿ ਵਸੈ ਨਿਤ ਨਿਤ ਹੋਇ ਖੁਆਰੁ ॥
ଜୁଠେ ଜୁଠା ମୁଖୀ ବଶୟ ନିତ ନିତ ହୋଇ ଖୁଆରୁ ॥
ଏପରି ମିଥ୍ୟା ମନୁଷ୍ୟ ମୁହଁରେ ମିଥ୍ୟା ହିଁ ରହିଥାଏ, ଏପରି ମିଥ୍ୟା ମନୁଷ୍ୟ ସର୍ବଦା ଦୁଃଖୀ ରହିଥାଏ।
ਸੂਚੇ ਏਹਿ ਨ ਆਖੀਅਹਿ ਬਹਨਿ ਜਿ ਪਿੰਡਾ ਧੋਇ ॥
ସୁଚେ ଏହି ନ ଆଖିଆହି ବହନୀ ଜି ପିଣ୍ଡା ଧୋଇ ॥
ଏପରି ମିଥ୍ୟା ମନୁଷ୍ୟକୁ ପବିତ୍ର କୁହାଯାଏ ନାହିଁ, ଯିଏ ନିଜ ଶରୀରକୁ ଶୁଦ୍ଧ କରି ବସିଥାଏ।
ਸੂਚੇ ਸੇਈ ਨਾਨਕਾ ਜਿਨ ਮਨਿ ਵਸਿਆ ਸੋਇ ॥੨॥
ସୁଚେ ସେଇ ନାନକା ଜିନ ମନି ବସିଆ ସୋଇ ॥2॥
ହେ ନାନକ! ପବିତ୍ର ଲୋକ ସେ ଅଟେ, ଯାହାର ମନରେ ପ୍ରଭୁ ନିବାସ କରିଥାଏ ॥2॥
ਪਉੜੀ ॥
ପଉଡୀ ॥
ପଉଡି ॥
ਤੁਰੇ ਪਲਾਣੇ ਪਉਣ ਵੇਗ ਹਰ ਰੰਗੀ ਹਰਮ ਸਵਾਰਿਆ ॥
ତୁରେ ପଲାଣେ ପଉଣ ବେଗ ହର ରଙ୍ଗୀ ହରମ ସବାରିଆ ॥
ଯେଉଁ ଲୋକ ପାଖରେ ପବନ-ବେଗ ଭଳି ତେଜରେ ଚାଲୁଥିବା ସୁନ୍ଦର ଘୋଡା ଅଛି,
ਕੋਠੇ ਮੰਡਪ ਮਾੜੀਆ ਲਾਇ ਬੈਠੇ ਕਰਿ ਪਾਸਾਰਿਆ ॥
କୋଠେ ମଣ୍ଡପ ମାଡିଆ ଲାଇ ବଇଠେ କରି ପାସାରିଆ ॥
ଯିଏ ନିଜ ରାଣୀର ନିବାସକୁ ସବୁ ପ୍ରକାର ରଙ୍ଗରେ ସଜାଇ ଥାଏ, ଯିଏ ଘର, ମଣ୍ଡପ ଏବଂ ମନ୍ଦିରରେ ରହିଥାଏ ଆଉ ଆଡମ୍ବର କରିଥାଏ,
ਚੀਜ ਕਰਨਿ ਮਨਿ ਭਾਵਦੇ ਹਰਿ ਬੁਝਨਿ ਨਾਹੀ ਹਾਰਿਆ ॥
ଚୀଜ କରଣି ମନି ଭାବଦେ ହରି ବୁଝନି ନାହି ହାରିଆ ॥
ଯିଏ ନିଜ ମନଲୋଭା କଥା କରିଥାଏ, ପରନ୍ତୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଜାଣି ନଥାଏ, ଏଏଥିପାୟନ ସେ ନିଜ ଜୀବନର ବାଜି ହାରିଥାଏ।
ਕਰਿ ਫੁਰਮਾਇਸਿ ਖਾਇਆ ਵੇਖਿ ਮਹਲਤਿ ਮਰਣੁ ਵਿਸਾਰਿਆ ॥
କରି ଫୁରମାଇସି ଖାଇଆ ବେଖି ମହଲତି ମରଣୁ ବିସାରିଆ ॥
ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଅନ୍ୟ ଉପରେ ହୁକୁମ ଚଳାଇ ଭୋଜନ ଖାଇଥାଏ ଆଉ ନିଜ ମହଲକୁ ଦେଖି ମୃତ୍ୟୁକୁ ଭୁଲିଯାଏ,
ਜਰੁ ਆਈ ਜੋਬਨਿ ਹਾਰਿਆ ॥੧੭॥
ଜରୁ ଆଇ ଜୋବନୀ ହାରିଆ ॥18॥
ଯେବେ ତାହା ଉପରେ ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ଆସିଥାଏ, ସେତେବେଳେ ତାହା ପାଖରେ ତାହାର ଯୌବନ ହାରି ଯାଇଥାଏ, ଅର୍ଥାତ ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ତାହାର ଯୌବନ ନଷ୍ଟ କରି ଦେଇଥାଏ ॥17॥
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੧ ॥
ସଲୋକୁ ମଃ 1 ॥
ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 1 ॥
ਜੇ ਕਰਿ ਸੂਤਕੁ ਮੰਨੀਐ ਸਭ ਤੈ ਸੂਤਕੁ ਹੋਇ ॥
ଯେ କରି ସୁତକୁ ମନୀଏ ସଭ ତେ ସୁତକୁ ହୋଇ ॥
ଯଦି ଛୁତ୍ରିକା ରୂପୀ ବିଚାରକୁ ସତ୍ୟ ମାନ ମିଳିଯାଏ, ତାହାହେଲେ ଛୁତ୍ରିକା ସବୁଙ୍କ ଠାରେ ଥାଏ।
ਗੋਹੇ ਅਤੈ ਲਕੜੀ ਅੰਦਰਿ ਕੀੜਾ ਹੋਇ ॥
ଗୋହେ ଅତୟ ଲକଡି ଅନ୍ଦରି କୀଡା ହୋଇ ॥
ଗୋବର ଏବଂ କାଠରେ ମଧ୍ୟ କୀଡା ଥାଏ।
ਜੇਤੇ ਦਾਣੇ ਅੰਨ ਕੇ ਜੀਆ ਬਾਝੁ ਨ ਕੋਇ ॥
ଯେତେ ଦାଣେ ଅନ କେ ଜୀଆ ବାଝୁ ନ କୋଇ ॥
ଯେତେ ଶାସ୍ୟର ଦାନା ବ୍ୟବହାର କରାଯାଇଥାଏ, କୌଣସି ଦାନା ଜୀବ ବିନା ନାହିଁ।
ਪਹਿਲਾ ਪਾਣੀ ਜੀਉ ਹੈ ਜਿਤੁ ਹਰਿਆ ਸਭੁ ਕੋਇ ॥
ପହିଲା ପାଣି ଜୀଉ ହୈ ଜିତୁ ହରିଆ ସଭୁ କୋଇ ॥
ସର୍ବପ୍ରଥମେ ଜଳ ହିଁ ଜୀବନ ଅଟେ, ଯାହା ଦ୍ଵାରା ସବୁ କିଛି ସବୁଜିମାରେ ଭରି ହୋଇଥାଏ।
ਸੂਤਕੁ ਕਿਉ ਕਰਿ ਰਖੀਐ ਸੂਤਕੁ ਪਵੈ ਰਸੋਇ ॥
ସୁତକୁ କିଉ କରି ରଖୀଏ ସୁତକୁ ପବୟ ରସୋଇ ॥
ଛୁତ୍ରିକାକୁ କିପରି ଦୂରରେ ରଖା ଯାଇପାରିବ? ଏହି ଛୁତ୍ରିକା ଆମର ରୋଷେଇ ଘରେ ମଧ୍ୟ ରହିଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਸੂਤਕੁ ਏਵ ਨ ਉਤਰੈ ਗਿਆਨੁ ਉਤਾਰੇ ਧੋਇ ॥੧॥
ନାନକ ସୁତକୁ ଏବ ନ ଉତରୟ ଗିଆନୁ ଉତାରେ ଧୋଇ ॥1॥
ହେ ନାନକ! ଭ୍ରମରେ ଥିବା ଛୁତ୍ରିକା ଏହିପରି କେବେ ଦୂର ହୁଏନାହିଁ, ଏହାକୁ ଜ୍ଞାନ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ଶୁଦ୍ଧ କରି ଦୂର କରାଯାଇ ପାରିବ॥1॥
ਮਃ ੧ ॥
ମଃ 1 ॥
ମହଲା 1 ॥
ਮਨ ਕਾ ਸੂਤਕੁ ਲੋਭੁ ਹੈ ਜਿਹਵਾ ਸੂਤਕੁ ਕੂੜੁ ॥
ମନ କା ସୁତକୁ ଲୋଭୁ ହୈ ଜିହବା ସୁତକୁ କୁଡୁ ॥
ମନର ଛୁତ୍ରିକା ଲୋଭ ଅର୍ଥାତ ଲୋହ ରୂପୀ ହକ୍ତୃକି ମାନକୁ ଲୋଭୟିତ କରିଥାଏ ଆଉ ଜୀବର ଚୁତ୍ରିକ ମିଥ୍ୟା ଅଟେ ଅର୍ଥାତ ମିଥ୍ୟା ରୂପୀ ଛୁତ୍ରିକା ଜିଭରେ ଲାଗିଥାଏ।
ਅਖੀ ਸੂਤਕੁ ਵੇਖਣਾ ਪਰ ਤ੍ਰਿਅ ਪਰ ਧਨ ਰੂਪੁ ॥
ଅଖି ସୁତକୁ ବେଖଣା ପର ତ୍ରିଅ ପର ଧନ ରୁପୁ ॥
ଆଖିର ଛୁତ୍ରିକା ପର ନାରୀ, ପର ଧନ ଏବଂ ରୂପ ଯୌବନ ଦେଖିବା ଅଟେ।
ਕੰਨੀ ਸੂਤਕੁ ਕੰਨਿ ਪੈ ਲਾਇਤਬਾਰੀ ਖਾਹਿ ॥
କନି ସୁତକୁ କନି ପୈ ଲାଇତବାରି ଖାହୀ ॥
କାନର ସୁତକ ପରର ନିନ୍ଦା ଶୁଣିବା ଅଟେ।
ਨਾਨਕ ਹੰਸਾ ਆਦਮੀ ਬਧੇ ਜਮ ਪੁਰਿ ਜਾਹਿ ॥੨॥
ନାନକ ହଂସା ଆଦମୀ ବଧେ ଜମ ପୁରୀ ଜାହି ॥2॥
ହେ ନାନକ! ଏହି ସୂତକ କାରଣରୁ ମନୁଷ୍ୟର ଆତ୍ମା ଯମପୁରୀ ଯାଇଥାଏ॥2॥
ਮਃ ੧ ॥
ମଃ 1 ॥
ମହଲା 1 ॥
ਸਭੋ ਸੂਤਕੁ ਭਰਮੁ ਹੈ ਦੂਜੈ ਲਗੈ ਜਾਇ ॥
ସଭୋ ସୁତକୁ ଭରମୁ ହୈ ଦୁଜେ ଲଗଇ ଜାଇ ॥
ଏହି ଜୀବନ-ମୃତ୍ୟୁ ବାଲା ସୂତକ କେବଳ ଧର୍ମ ଅଟେ, ଯାହା ଦୈତ୍ୟଭାବ କାରଣରୁ ସବୁଙ୍କ ଠାରେ ଲାଗିଅଛି।
ਜੰਮਣੁ ਮਰਣਾ ਹੁਕਮੁ ਹੈ ਭਾਣੈ ਆਵੈ ਜਾਇ ॥
ଜମଣୁ ମରଣା ହୁକମୁ ହୈ ଭାଣେ ଆବୈ ଜାଇ ॥
ଜନ୍ମ ଏବଂ ମରଣ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ହୁକୁମ ଅଟେ ଆଉ ତାହାଙ୍କ ଇଚ୍ଛା ଦ୍ଵାରା ହିଁ ମନୁଷ୍ୟ ଜନ୍ମ ନେଇଥାଏ ଆଉ ପ୍ରାଣ ତ୍ୟାଗ କରିଥାଏ।
ਖਾਣਾ ਪੀਣਾ ਪਵਿਤ੍ਰੁ ਹੈ ਦਿਤੋਨੁ ਰਿਜਕੁ ਸੰਬਾਹਿ ॥
ଖାଣୀ ପୀଣା ପବିତ୍ରୁ ହୈ ଦିତୋନୁ ରିଜକୁ ସ୍ମବାହୀ ॥
ଖାଇବା ପିଇବା ପବିତ୍ର ଅଟେ, କାରଣ ପ୍ରଭୁ ସବୁ ଜୀବଙ୍କୁ ଭୋଜନ ଦେଇଛନ୍ତି।
ਨਾਨਕ ਜਿਨ੍ਹ੍ਹੀ ਗੁਰਮੁਖਿ ਬੁਝਿਆ ਤਿਨ੍ਹ੍ਹਾ ਸੂਤਕੁ ਨਾਹਿ ॥੩॥
ନାନକ ଜିହ୍ନି ଗୁରମୁଖୀ ବୁଝିଆ ତିହ୍ନା ସୁତକୁ ନାହି ॥3॥
ହେ ନାନକ! ଯିଏ ଗୁରୁମୁଖୀ ବନି ଏହି ଭେଦକୁ ବୁଝିନିଏ, ତାହାକୁ ସୂତକ ଲାଗେ ନାହିଁ॥3॥